23 Φεβρουαρίου 2013

Γιατί δεν κάνουμε κάτι;

Γιατί δεν κάνουμε κάτι; 

του Κώστα Βαξεβάνη


Με μια απλή εμπειρική λογική, ο βαθμός της καταπίεσης ή της εξαθλίωσης του κόσμου γεννά αυτόματα την αντίδραση. Οι άνθρωποι δηλαδή αντιδρούν όταν σπρώχνονται στο περιθώριο, όταν τους αφαιρούνται επιλογές, όταν αγγίζουν τα όριά τους. Είναι μάλλον εμφανές πια πως στην κοινωνία δεν λειτουργεί αυτή η γραμμική σχέση, ο αυτοματισμός. Η καταπίεση δεν δημιουργεί απαραίτητα επαναστάτες. Ή τουλάχιστον δεν τους δημιουργεί την ώρα που περιμένει κάποιος πως θα εμφανιστούν. Μπορεί κάλλιστα να φτιάχνει δούλους και υποτακτικούς. Στην Ελλάδα της κρίσης ο Σαμαράς συνεχίζει να κυβερνά με μέτρα που απομακρύνουν κάθε ανάπτυξη, με τον Βενιζέλο να του υπαγορεύει πολιτικές και τον Κουβέλη να του χαϊδεύει με κατανόηση το χέρι.
Τι είναι αυτό που κάνει τους πολίτες αυτής της χώρας να ανέχονται την κοροϊδία ή, ακόμα περισσότερο, να θέλουν να πιστεύουν πως όσοι κατέστρεψαν τη χώρα μπορεί ίσως την τελευταία στιγμή να την σώσουν; Ποιοι είναι αυτοί τέλος πάντων που δεν τρομάζουν ακόμη βλέποντας τον Μάκη Γιακουμάτο και τη Θεοδώρα Τζάγκρη στα τηλεπαράθυρα να διαμορφώνουν πολιτική, ενώ ταυτόχρονα αναρωτιούνται μήπως οι επόμενοι που θα έρθουν δεν μπορούν να κυβερνήσουν;
Πριν από μερικές ημέρες στη Βαρκελώνη Ισπανοί συνάδελφοι με ρωτούσαν με ειλικρινή απορία γιατί οι Έλληνες δεν ξεσηκώνονται με όλα αυτά που γίνονται σε βάρος τους. Γιατί δεν τελειώνουν με αυτό στο σύστημα της διαφθοράς που εισπράττει πλούτο παράγοντας μόνο ψέματα. Η ίδια απορία δεν ισχύει μόνο για την Ελλάδα, αλλά και για την Ισπανία, την Πορτογαλία, όλο τον ευρωπαϊκό νότο.
Συνδεδεμένος με μια Ευρωπαϊκή Ένωση που υλοποιεί αποφάσεις της Γερμανίας και της Γαλλίας κυρίως, κυβερνιέται από δυνάμεις που είναι συνδεδεμένες με τη διαφθορά και τώρα πια με την υποτέλεια που εξασφαλίζει την πολιτική επιβίωση των διεφθαρμένων.
Απέναντι σε όλο αυτό το σύστημα, οι πολίτες αδυνατούν να καταλάβουν τη διαφορά της πολιτικής από τη διεφθαρμένη της έκφραση, την οποία έχουν συνηθίσει. Το χειρότερο είναι πως αυτοί οι πολίτες επί δεκαετίες έχουν εκ-παιδευτεί ως πελάτες, συναλλασσόμενοι, καταναλωτές. Έχουν ξεχάσει κάθε κοινωνικότητα, την έχουν αντικαταστήσει με τη συνεύρεση και σίγουρα όχι με τον προβληματισμό.
Στην Ελλάδα που ενοχοποιούσε την αμφισβήτηση και κλωνοποιούσε συστηματικά την ομοιογένεια του στιλ, οι άνθρωποι είναι εκπαιδευμένοι να αναζητούν την προσωπική λύση. Τις περισσότερες φορές αυτή είναι ταυτισμένη με το βόλεμα και την εξαίρεση. Η συλλογικότητα ήταν ένα άκοπο μόρφωμα που χόρευε στα κλαμπ με τις χορηγίες των τραπεζών και θεωρούσε εθνική υπόσταση τα έργα των κρατικοδίαιτων εργολάβων. Αυτός ο κόσμος είναι δύσκολο σήμερα και να καταλάβει και να δράσει. Πρέπει να επαναπρογραμματιστεί η συλλογική συνείδηση, να επαναδιατυπωθούν οι αξίες, να ανακαλυφθεί ξανά η πολιτική και η σημασία της.
Οι άνθρωποι είναι πολιτικά όντα, εξαρτώνται από την πολιτική και την δημιουργούν, ακόμη και όταν επιλέγουν να πάνε για μπάνια την ώρα που ανοίγουν οι κάλπες. Δεν υπάρχει όμως άλλη λύση απ' το να δράσουν. Ακόμη και στην πιο έντονη αγωνία του, ο κόσμος ρωτάει «τι θα γίνει τώρα», εννοώντας ποιος θα το κάνει. Ποιος θα το ετοιμάσει και θα το προσφέρει με όλες τις εγγυήσεις καλής και συμφέρουσας λειτουργίας.
«Κανένας» είναι η απάντηση. Μπορεί να συμβεί αν αποφασίσουμε πως τίποτα δεν προκύπτει χωρίς τη συμμετοχή μας. Ανακαλύπτοντας ίσως ξανά την αξιοπρέπεια ως στοιχείο προσωπικής λειτουργίας αλλά και κρίσης της πολιτικής και των πολιτικών.
Για να είμαι ειλικρινής, πιστεύω πως αυτοί που μπορούν να το κάνουν είναι τα πραγματικά θύματα της σημερινής κατάστασης. Όσοι δεν μπορούν να απαντήσουν πώς θα είναι το αύριο, γιατί δεν το σκέφτονται με τους όρους του χθες. Οι νέοι.
Πηγή: Hot Doc και Tvxs

Ανακοίνωση της ΠΓ του Ε.ΠΑ.Μ. για τον τραυματισμό διαδηλωτή



ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Η σημερινή ημέρα της Γενικής Απεργίας αμαυρώθηκε από το γεγονός του ξυλοδαρμού και του τραυματισμού διαδηλωτή που έφερε την Ελληνική σημαία. Επειδή κυκλοφόρησε ευρέως στο διαδίκτυο και αλλού, ότι ο τραυματίας είναι μέλος του Ε.Πα.Μ. ενημερώνουμε, ότι καμία σχέση δεν έχει, ούτε είχε ποτέ με το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο.

Δεν γνωρίζουμε τα πραγματικά περιστατικά, που οδήγησαν στο βίαιο επεισόδιο του ξυλοδαρμού και του βαρέως τραυματισμού του εν λόγω διαδηλωτή, ούτε την ιδιότητά του.

Παρ’ όλα αυτά καταδικάζουμε το βίαιο γεγονός, πολύ περισσότερο μάλιστα, αν η αιτία του επεισοδίου ήταν αυτό καθ’ αυτό το Εθνικό μας σύμβολο. Τιμούμε την Ελληνική σημαία, ως σύμβολο της Εθνικής μας Ανεξαρτησίας και της κυριαρχίας του Ελληνικού λαού.

Καταγγέλλουμε απερίφραστα την καπηλεία των Εθνικών μας συμβόλων από τις ακροδεξιές συμμορίες των νεοναζί της «Χρυσής Αυγής», αλλά ταυτόχρονα καταγγέλλουμε και όλους τους ανεγκέφαλους, που έχουν αναγάγει σε ιδεολογία τον εθνομηδενισμό και επιτίθενται σε οτιδήποτε θεωρούν εθνικό σύμβολο.

Ως Έλληνες δημοκράτες και πατριώτες κρατάμε ψηλά τη σημαία, ως σύμβολο της Ελευθερίας, ως το σύμβολο του αγώνα του Ελληνικού Λαού ενάντια στη ξένη κατοχή που επέβαλαν στη χώρα οι ευρωπαίοι επικυρίαρχοι και οι ντόπιοι υποτακτικοί τους.

Κρατάμε ψηλά την Ελληνική Σημαία, το σύμβολο του «Ελευθερία ή Θάνατος», ως μοναδικό σύμβολο του Αγώνα μας για πραγματική Δημοκρατία, Εθνική Ανεξαρτησία, Λαϊκή Κυριαρχία, καθώς  και του αδιάλειπτου αγώνα του Λαού για κοινωνική Απελευθέρωση.

Η Πολιτική Γραμματεία του Ε.Πα.Μ.
20 Φλεβάρη 2013

Ο Λαός έριξε την Κυβέρνηση, αλλά στη ….Βουλγαρία!

Ο Λαός έριξε την Κυβέρνηση, αλλά στη ….Βουλγαρία!

του Γιώργου Δελαστίκ
Υπέροχη χώρα από οικονομικής πλευράς είναι η Βουλγαρία, αν την κρίνει κανείς βάσει των κριτηρίων που έχει επιβάλει στην ΕΕ η Γερμανία, με τα οποία συμφωνεί βεβαίως και το ΔΝΤ. Θαυμάστε επιδόσεις: Έλλειμμα του 2012; Μόλις 1,5%!
Δημόσιο χρέος; Μόνο... 19,5%!!! Όχι, δεν έχει γίνει κανένα τυπογραφικό λάθος, το βουλγαρικό δημόσιο χρέος είναι 19,5% του ΑΕΠ.
Απείρως χαμηλότερο δηλαδή, από το δημόσιο χρέος της ίδιας της Γερμανίας, της Γαλλίας, της Αγγλίας, της Αμερικής, της Ιαπωνίας και οποιασδήποτε πανίσχυρης χώρας του πλανήτη μπορείτε να φανταστείτε. Ανατριχίλα ικανοποίησης αισθάνονται οι γραφειοκράτες της ΕΕ και του ΔΝΤ διαβάζοντας αυτά τα νούμερα. Υποδειγματικός μαθητής τους η Βουλγαρία - και μάλιστα χωρίς καμία τρόικα από το εξωτερικό. Ένας «ιδεολόγος» υπουργός....
Οικονομικών της εξοντωτικής λιτότητας, ο Συμεών Τζάνκοφ, και ένας πρωθυπουργός πρώην μπράβος της νύχτας, ο Μπόικο Μπορίσοφ, διασφάλιζαν την τήρηση ενός εξουθενωτικού μνημονιακού προγράμματος εντυπωσιακής οικονομικής και κοινωνικής αγριότητας, σε βαθμό που καθιστούσε εντελώς περιττό το Μνημόνιο ή την τρόικα ΕΕ, ΔΝΤ, ΕΚΤ.
Οφείλουμε, βέβαια, να ομολογήσουμε ότι όλη αυτή η οικονομική τελειότητα είχε οδηγήσει τη Βουλγαρία στη μονιμοποίησή της ως τη φτωχότερη χώρα της ΕΕ. Από πλευράς εισοδήματος, ανέκαθεν οι Βούλγαροι ήταν 27οι στους 27 της ΕΕ - από την ημέρα που μπήκε η χώρα τους στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση μέχρι σήμερα, χωρίς καμία διακοπή και χωρίς κανέναν κίνδυνο να ανεβούν κάποια θέση στην κατάταξη. Φυσικά αυτό συνιστά ασήμαντη λεπτομέρεια για την ΕΕ και το ΔΝΤ. Όχι όμως και για τους Βούλγαρους, από όσο φάνηκε.
Αυτό όμως θα το συζητήσουμε σε λίγο. Προηγουμένως είμαστε υποχρεωμένοι να εξάρουμε το γεγονός ότι η Βουλγαρία, όπως άλλωστε και όλες οι χώρες του πρώην «υπαρκτού σοσιαλισμού», είναι κράτος υποδειγματικό και στον τομέα των ιδιωτικοποιήσεων όλων των δημόσιων υπηρεσιών. Δεν υπάρχει πια στη χώρα π.χ. δημόσια επιχείρηση ηλεκτρισμού. Η ηλεκτροδότηση της Βουλγαρίας έχει εκχωρηθεί όχι απλώς στον ιδιωτικό τομέα, αλλά σε ξένους ιδιώτες! Δύο τσέχικες και μια αυστριακή εταιρείες έχουν αναλάβει η καθεμιά τους να δίνει ρεύμα σε 2-3 εκατομμύρια Βούλγαρους. Τέλειο σχήμα από ευρωπαϊκή σκοπιά!
Πού να καταλάβουν όμως αυτοί οι... γυφτο-βαλκάνιοι οι Βούλγαροι αυτή την ασύγκριτη ευρωπαϊκή τελειότητα της οικονομίας τους, ιδίως από τότε που μπήκαν στην ΕΕ! Με τη γνωστή βαρβαρότητα και τη χαμερπή ιδιοτέλεια που διακρίνει τους απολίτιστους Βαλκάνιους, οι Βούλγαροι ξεσηκώθηκαν και άρχισαν τις διαδηλώσεις επειδή οι ξένες εταιρείες ηλεκτροδότησης, στο πλαίσιο του εξευρωπαϊσμού της Βουλγαρίας, αυξάνουν κάθε λίγο και λιγάκι την τιμή του ηλεκτρικού ρεύματος.
Αλλεπάλληλες διαδηλώσεις ξέσπασαν σε 35 πόλεις της Βουλγαρίας για τον λόγο αυτόν. Για να καλμάρει τους άξεστους διαδηλωτές, ο Βούλγαρος πρωθυπουργός είπε ότι θα ανακαλέσει την άδεια μιας από τις τρεις ξένες εταιρείες ηλεκτροδότησης, της τσέχικης CEZ, της οποίας η τιμολογιακή πολιτική κατέβασε τους απελπισμένους Βούλγαρους στους δρόμους. Άγρια θάλασσα έγινε με αυτή την απειλή του Μπορίσοφ ο Τσέχος ομόλογός του, ο Πετρ Νέκας, και του απηύθυνε μια βαρύτατη κατηγορία: είπε στον Βούλγαρο πρωθυπουργό ότι... «πολιτικοποίησε εσκεμμένα τον ενεργειακό τομέα»! Προκειμένου να γλιτώσει το δικό του κεφάλι, τη Δευτέρα ο Μπορίσοφ πέταξε στο αγριεμένο πλήθος να κατασπαράξει πολιτικά τον υπουργό Οικονομικών Τζάνκοφ. Ο κόσμος πανηγύρισε, αλλά δεν καλμάρισε η οργή του.
Την Τρίτη οι διαδηλώσεις συνεχίστηκαν με ακόμη πιο βίαιες συγκρούσεις πολιτών και αστυνομίας.
Ο Μπορίσοφ κατάλαβε ότι για να έχει ελπίδες αξιοπρεπούς ποσοστού στις επερχόμενες βουλευτικές εκλογές, που ήταν προγραμματισμένες για τις 7 Ιουλίου, έπρεπε να παραιτηθεί αμέσως αιφνιδιάζοντας την αντιπολίτευση. Οδηγώντας τη χώρα σε εκλογές δύο - δυόμισι μήνες νωρίτερα, περί τα τέλη Απριλίου, περιορίζει δραστικά τον χρόνο προετοιμασίας της αντιπολίτευσης. Το εκλογικό αποτέλεσμα θα δείξει αν αυτή η κίνηση θα τον διασώσει πολιτικά - πράγμα αμφίβολο. Η ουσία του θέματος όμως είναι όχι το μέλλον της Βουλγαρίας, περί του οποίου θα αποφασίσει μέσω και της ψήφου του ο λαός της γειτονικής χώρας, αλλά το πού οδηγούν οι πολιτικές που επιβάλλουν η ΕΕ και το ΔΝΤ. Η βουλγαρική κυβέρνηση πέτυχε όλους ανεξαιρέτως τους στόχους στο έλλειμμα, στο δημόσιο χρέος, στις ιδιωτικοποιήσεις και το αποτέλεσμα ήταν η... ανατροπή της κυβέρνησης και η χώρα να είναι η φτωχότερη της ΕΕ! Μήπως κάτι δεν πάει καλά;
από το "ΕΘΝΟΣ" 

Πηγή: Σεισάχθεια-ΕΠΑΜ

19 Φεβρουαρίου 2013

Κάλεσμα σε διαρκή αγώνα - Απεργία 20-2-2013

ΚΑΛΕΣΜΑ
ΣΕ ΔΙΑΡΚΗ, ΑΝΥΠΟΧΩΡΗΤΟ ΑΓΩΝΑ

Το Ε.ΠΑ.Μ. συμμετέχει μαζικά και δυναμικά

στην ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ της 20ης/2/2013

Είμαστε σε πόλεμο. Οι τοκογλύφοι κατακτητές -τρόϊκα εξωτερικού- και η δωσίλογη κυβέρνηση –τρόϊκα εσωτερικού- διαλύουν αδίστακτα την χώρα μας και καταστρέφουν κυνικά τις ζωές μας. Η Βουλή έχει γίνει το άλλοθι της ανομίας και το άντρο της εχθρικής επίθεσης εναντίον του λαού μας, που τον οδηγούν σε κανονική γενοκτονία.

Οι καθεστωτικές μαριονέττες, που έχουν καταπατήσει το δημοκρατικό συνταγματικό πλαίσιο με τις δανειακές συμβάσεις, υπερψηφίζοντας σαν δαρμένα σκυλιά τις εντολές των διεθνών και εγχώριων κλεπτοκρατών, δίνουν με κάθε νέο «μέτρο» ένα ακόμα θανατερό κτύπημα στην αιμορραγούσα ελληνική κοινωνία.

Εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας βιώνουν προσωπικά και οικογενειακά δράματα εξ αιτίας αυτής της ζοφερής κατάστασης, οι περικοπές, οι κατασχέσεις, οι απολύσεις και οι ιδιωτικοποιήσεις βαθαίνουν καθημερινά την φτώχεια, η καταστολή και η ρουφιανιά ολοένα κλιμακώνονται, η σκιά της σκλαβιάς και της φοβέρας γίνεται ξανά βαριά.

Απέναντι σ’ αυτό το μεθοδευμένο ολοκαύτωμα, τα συμφέροντα του νεο-κατοχικού καθεστώτος και των εξωνημένων ΜΜΕ θέλουν και επιχειρούν να κατασκευάσουν έναν λαό απελπισμένο, αδρανή και υποταγμένο, έτοιμο να δεχθεί ακόμα και τον αφανισμό του.

Όμως, ο ελληνικός λαός, αν και λαβωμένος, δεν έχει σκύψει, δεν έχει συμβιβασθεί ούτε με την μοίρα που του επιφυλάσσουν ούτε με τις ξεπουλημένες ηγεσίες, πολιτικές και συνδικαλιστικές, που τον ξεστρατίζουν από τον δρόμο της μάχης.

Η οργή και η αδικία, η επιθυμία για νέμεση καίνε τα σωθικά των λαϊκών τάξεων που θερίζονται από τα νομοθετικά πραξικοπήματα και αγωνιούν για το μέλλον τους.

Για τον λαό μας έρχεται η κρίσιμη ώρα να ξαναβρεί το ανάστημά του, να αντισηκώσει τα όπλα του, να πιάσουμε το χέρι ο ένας του άλλου και να πυργώσουμε τις κοινωνικές και εργατικές αντιστάσεις σε έναν διαρκή και ανυποχώρητο αγώνα. Το Ε.ΠΑ.Μ., πιστό στα προτάγματα και τις διακηρύξεις του, ένα έχει να πει:

Ή θα βρούμε τον δρόμο του ΞΕΣΗΚΩΜΟΥ ή θα τον Δημιουργήσουμε!

Το Ε.ΠΑ.Μ. καλεί όλο τον λαό να προχωρήσει στη οργάνωση ΓΕΝΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ διαρκείας για να γκρεμοτσακιστούν οι δωσίλογοι, η ξένη ακρίδα και τα μνημόνια.

ΟΛΟΙ ΣΤΟΝ ΞΕΣΗΚΩΜΟ

ΔΙΑΡΚΗ ΠΑΛΛΑΪΚΟ

Η προσυγκέντρωση των μελών και φίλων του Ε.ΠΑ.Μ. είναι στην οδό Στουρνάρα (γωνία με Πατησίων) στο Πολυτεχνείο στις 11.00 π.μ. για να βαδίσουμε με τα πανώ και τις σημαίες του Μετώπου προς το Σύνταγμα οργανωμένα.

Η Πολιτική Γραμματεία του Ε.ΠΑ.Μ.

16/2/2013

Ανακοίνωση Συνδικαλιστικού Τομέα ΕΠΑΜ - 17/2/13




ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΤΟΜΕΑ Ε.ΠΑ.Μ.

Η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ κήρυξαν πανελλαδική απεργία για την κατάργηση της επιστράτευσης εργαζομένων και την υπεράσπιση των συλλογικών διαπραγματεύσεων, δηλαδή του δικαιώματος υπογραφής ΣΣΕ και ΕΣΣΕ.
Είναι δεδομένη η ανυποληψία των ηγεσιών του συνδικαλιστικού κινήματος και ιδιαίτερα των τριτοβάθμιων συνδικαλιστικών οργανώσεων. Ανυποληψία που επιβεβαιώνεται, όχι μόνο από τις κατά καιρούς «ντουφεκιές» στον αέρα, αλλά κυρίως από το φιλοκυβερνητικό προσανατολισμό, την «υπευθυνότητά» τους όπως βαφτίζει το δωσιλογικό καθεστώς και τα παπαγαλάκια του, την υποταγή.
Άλλωστε οι ίδιες ηγεσίες, στα δευτεροβάθμια και πρωτοβάθμια σωματεία, υπονομεύουν κάθε προσπάθεια συντονισμού της συνδικαλιστικής δράσης απ’ τα κάτω, υπηρετώντας την πολιτική του «ευρωπαϊσμού» και του «κοινωνικού εταιρισμού». Καλλιεργήσανε τη λογική της ανάθεσης στο συνδικαλιστή να «λύνει» τα προβλήματά μας, αντί για μας, χωρίς εμάς! Πολιτική που οδήγησε μια τουλάχιστον γενιά εργαζομένων στον «καναπέ» της αδράνειας και δυο γενιές συνδικαλιστών στον παραγοντισμό που έθρεψε τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία.
Η πανελλαδική απεργία όμως, διευκολύνει τους εργαζόμενους να εκφράσουν συντονισμένα το αγωνιστικό τους φρόνημα. Διευκολύνει τους συνδικαλιστές βάσης, τον κάθε εργαζόμενο ν’ ανοίξει συζήτηση για τις μορφές πάλης, για  το συνδικαλιστικό κίνημα που έχουμε ανάγκη σήμερα, για τον ταξικό – εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα των εργαζομένων, για τις πραγματικές ανάγκες του εργαζόμενου λαού και της πατρίδας. Είναι μία ευκαιρία εκδήλωσης του παλλαϊκού χαρακτήρα του αγώνα ενάντια στον κοινό εχθρό, την κοινοβουλευτική χούντα που τσακίζει την αξιοπρέπεια, τη ζωή και την ελπίδα μιας ολόκληρης χώρας. Μια ευκαιρία ανάδειξης ζητημάτων που δεξιοί κι αριστεροί γραφειοκράτες αφήνουν στο απυρόβλητο: Υπάρχει έστω κι ένα εργατικό αίτημα που μπορεί να ικανοποιηθεί όσο η χώρα μας παραμένει δουλοπαροικία χρέους; Όσο η εθνική μας ανεξαρτησία απεμπολείται από δανειακές συμβάσεις που «διαπραγματεύονται» δοσίλογοι; Όσο μας κυβερνούν προδότες; Όσο κυβέρνηση κι αντιπολίτευση αναγνωρίζουν την κατοχική δύναμη του χρέους; Όσο αποδέχονται οι μεν και ανέχονται οι δε, τη μετατροπή του ελληνικού κοινοβουλίου σε πρωτοκολλητή των αποφάσεων της τρόικας;
Για ποιά ανάπτυξη μπορεί να γίνεται λόγος όταν, κάθε ευρώ που κυκλοφορεί στην αγορά δημιουργεί χρέος, τοκιζόμενο με 5% και 7%; Όταν δεν έχουμε εθνικό νόμισμα για να χρηματοδοτήσουμε την παραγωγική ανασυγκρότηση, την υγεία και την παιδεία; Για να πληρώσουμε τους μισθούς και τις  συντάξεις; Πώς να διαφυλάξουμε τις αποταμιεύσεις και το βιός του λαού μας, πώς να κινηθεί η αγορά όταν μέσω ιδιωτικοποιήσεων ο δημόσιος πλούτος και μέσω φοροεπιδρομών οι ιδιωτικές περιουσίες μας εκχωρούνται στους δανειστές, τις εγχώριες τράπεζες, τους πολιτικούς και τα «λαμόγια» που τους υπηρετούν;
 Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, ο αγώνας των εργαζόμενων και των συνδικάτων τους είναι αγώνας βαθύτατα πολιτικός, αγώνας εθνικός, αγώνας όλου του λαού. Η μη αναγνώριση και μονομερής διαγραφή του χρέους, η καθιέρωση εθνικού νομίσματος και η στήριξή του με έλεγχο της κίνησης κεφαλαίων και παραγωγική ανασυγκρότηση της οικονομίας είναι μονόδρομος απέναντι στο ξεπούλημα βασικών κοινωνικών αγαθών και στην εξαθλιωση του λαού. Η τιμωρία των ενόχων και η εκλογή Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης θ’ ανοίξουν το δρόμο για την εξουσία του λαού, από το λαό και για το λαό!
Τόσο οι κυβερνητικές παρατάξεις στο συνδικαλιστικό κίνημα, όσο κι εκείνες της αριστερής αντιπολίτευσης, ακολουθούν πολιτική «κοινοβουλευτικού κρετινισμού», εξαντλούν την προοπτική τους στην ψηφοθηρία. Ζητάνε να αναθέσουμε εν λευκώ τη «λύση» των προβλημάτων στις εκλογές. Λες και η λαϊκή κυριαρχία ασκείται ανά τετραετία! Με ανάλογο τρόπο αντιμετωπίζουν τις μορφές πάλης, τα αιτήματα, αλλά και τον τρόπο οργάνωσης των εργαζομένων: σαν υπόθεση εκλογών, σαν υπόθεση κορυφών!
Ο εργαζόμενος λαός θα βρει το δρόμο για να συντρίψει τους εχθρούς του, για να επιβάλει τη λευτεριά και τη δημοκρατία. Παρά τον «κοινωνικό αυτοματισμό» που καλλιεργούν οι δωσίλογοι της κυβέρνησης και τα Μέσα Μαζικής Εξαθλίωσης. Παρά την αναποτελεσματικότητα των αποσπασματικών και ασύνδετων κινητοποιήσεων που θρέφουν την ηττοπάθεια.
Το ΕΠΑΜ προτείνει την αυτοοργάνωση του λαού. Στην περίπτωση των συνδικάτων, αυτό σημαίνει την δημιουργία, την οργάνωση επιτροπών  εργαζομένων σε κάθε τόπο δουλειάς. Επιτροπές όλων των εργαζομένων χωρίς αποκλεισμούς με ιδεολογικά, ή θρησκευτικά κριτήρια. Επιτροπές όπου ο καθένας θα συμβάλει στον κοινό σκοπό: Την ολοκληρωμένη προετοιμασία του αγώνα, δηλαδή συνελεύσεις, αποφάσεις από τους ίδιους τους εργαζόμενους, συντονισμός με άλλα σωματεία, σωστή ενημέρωση κλπ. Δεν γίνεται επιτυχημένη κινητοποίηση χωρίς την ολόπλευρη συμμετοχή των εργαζομένων στην οργάνωση και περιφρούρησή της! Δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να απαλλαγεί το συνδικαλιστικό κίνημα από τους γραφειοκράτες, κυβερνητικούς, εργοδοτικούς και κομματικούς. Για να ξαναγίνουν τα συνδικάτα αποτελεσματικά όργανα πάλης των εργαζομένων, όπλα στα χέρια του αγωνιζόμενου λαού.
Το ΕΠΑΜ καλλιεργεί τη λογική της Γενικής Πολιτικής Απεργίας διαρκείας. Άνθρωπο τον άνθρωπο, χώρο το χώρο δουλειάς, γειτονιά τη γειτονιά, αναδεικνύει τη λειτουργική κατάληψης των μέσων και των χώρων εργασίας απ’ αυτούς που τα δουλεύουν σε όφελος του λαού και των οικογενειών τους σαν βασική πλευρά του σύγχρονου εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα.

Ο ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟΣ ΤΟΜΕΑΣ ΤΟΥ Ε.ΠΑ.Μ.
17/2/13

18 Φεβρουαρίου 2013

Είναι Δημοκρατία αυτό;




Είναι δημοκρατία αυτό;

Όταν ένας κλάδος εργαζομένων αντιδρά και διεκδικεί την αξιοπρέπειά του, συκοφαντείται από τα κανάλια, τρομοκρατείται και επιστρατεύεται από την κυβέρνηση, απειλείται και σύρεται στα δικαστήρια.

Το δικαίωμα της απεργίας υπάρχει ακόμα; Το δικαίωμα της διαδήλωσης;
Κάθε νίκη μιας επαγγελματικής κατηγορίας, είναι νίκη όλων μας, και κάθε ήττα, είναι ήττα όλων μας. Όλοι οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα πρέπει να είμαστε αλληλέγγυοι και ενωμένοι για να μπορέσουμε να διεκδικήσουμε αυτό που μας ανήκει, την αξιοπρέπεια και τη ζωή μας,  τη ζωή και το μέλλον των παιδιών μας.

Είναι δημοκρατία αυτό;
Λειτουργεί η δικαιοσύνη για τα κυβερνητικά στελέχη, πρώην και νυν; Τιμωρούνται για τα εγκλήματά τους εις βάρος του ελληνικού λαού;
Τη χώρα κυβερνούν οι  πολιτικές δυνάμεις που αναρριχήθηκαν με ψεύτικες προεκλογικές υποσχέσεις, εκφοβισμούς και εκβιασμούς, διάφορες μεθοδεύσεις, απίστευτη προπαγάνδα, ανήκουστο εκλογικό νόμο, προσχηματική «προγραμματική συμφωνία», για υποτιθέμενη επαναδιαπραγμάτευση ή απαγκίστρωση από τα μνημόνια. 

Είναι δημοκρατία αυτό; Λειτουργεί το Κοινοβούλιο;
Πού ψηφίζονται μέτρα εις βάρος των πολιτών;
Τι πάει να πει “πράξη νομοθετικού περιεχομένου”;
Τα μέτρα παίρνονται στο γραφείο του Στουρνάρα με την επίβλεψη των τριών υπαλλήλων δικτατορίσκων της τρόικας.
Υπάρχει ακόμα η έννοια της εθνικής ανεξαρτησίας; Της εθνικής στρατηγικής;
Οι κυβερνώντες θυμούνται τι πάει να πει “σύνταγμα”;
Η βουλή δεν λειτουργεί. Οι βουλευτές εκβιάζονται. Οι θεσμοί σαρώνονται. Το σύνταγμα έχει κατ’ επανάληψη καταπατηθεί, αυτή την τριετία από τις μνημονιακές κυβερνήσεις.

Είναι δημοκρατία αυτό; Ενημερώνονται οι Πολίτες;
Ποιος είναι ο ρόλος των ΜΜΕ; Της τηλεόρασης; Όλα λειτουργούν κανονικά;
Πόση ακόμα λυσσαλέα κυβερνητική προπαγάνδα να ανεχτούμε από τα κανάλια;
Η τηλεόραση έχει γίνει όργανο μαζικής κυβερνητικής προπαγάνδας. Μην πιστέψουμε τους εκατομμυριούχους παπαγάλους. Το οφείλουμε στα παιδιά μας να μην απογοητευτούμε και να αντέξουμε. Να μην αποδεχτούμε ότι το μέλλον μας είναι η φτώχεια και η ανέχεια, η ανεργία και η απογοήτευση. Συσπειρωνόμαστε στα σωματεία μας, συντονίζουμε τον αγώνα μας, πυκνώνουμε τις οργανώσεις πολιτών, όπως το Δίκτυο Αλληλεγγύης και Αντίστασης που κάνει συνέλευση κάθε Δευτέρα στις 8 μμ στο Εργατικό Κέντρο της Χαλκίδας. Προτείνουμε, συζητάμε, ενημερωνόμαστε. Αφήνουμε πίσω μας την λογική της ανάθεσης στους «επαΐοντες»  Βγαίνουμε από το σπίτι, συναντάμε τους φίλους μας, τους γείτονες μας, τους συναδέλφους, τους συμπολίτες μας.
ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ. ΦΕΥΓΕΙ Ο ΦΟΒΟΣ ΚΑΙ Η ΑΝΗΜΠΟΡΙΑ!
Εμείς οι εκπαιδευτικοί βαλλόμαστε, όμως στεκόμαστε αλληλέγγυοι στο πλάι των μαθητών μας και των οικογενειών τους, αγωνιζόμαστε για τη Δημόσια Δωρεάν Παιδεία ενάντια στη συνεχή υπονόμευσή και απαξίωσή της  από τις δουλοπρεπείς μνημονιακές κυβερνήσεις. Την υπονομεύουν με κάθε τρόπο γιατί την τρέμουν, τρέμουν το ήθος και την αξιοπρέπειά μας, την αγωνιστικότητά μας,  την κριτική σκέψη, την ελεύθερη φωνή.
Συγκεντρωνόμαστε μαζί με τους άλλους Εργαζόμενους και τους Ανέργους, τους Συνταξιούχους, τους Φοιτητές, τους Μαθητές και τους Γονείς τους, τους Μικροεπαγγελματίες και τους Αγρότες, σ’ ένα  πλατύ ενωτικό  μέτωπο, την Τετάρτη 20 Φεβρουαρίου στις 10 πμ. στο Εργατικό Κέντρο Χαλκίδας.                             
                                                  ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ!
ΕΝΩΣΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΩΝ ΜΕΣΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ (ΕΛΜΕ) ΕΥΒΟΙΑΣ

16 Φεβρουαρίου 2013

Δελτίο Τύπου του Ε.ΠΑ.Μ. Φθιώτιδας για τον δίκαιο αγώνα των αγροτών


Το Ε.ΠΑ.Μ. Φθιώτιδας αρωγός σε κάθε μορφή πάλης και αγώνα απέναντι στο δωσιλογικό καθεστώς της πατρίδας μας στέκεται δίπλα στον δίκαιο αγώνα των αγροτών.
Η χουντική κυβέρνηση έδειξε ξεκάθαρα τις προθέσεις της σήμερα σε μια ειρηνική διαμαρτυρία, με τις εντολές που έδωσε για σκληρή, φασιστική καταστολή στους αγρότες της Στερεάς Ελλάδας στην Ανθήλη. Η τακτική της δωροδοκίας αρχικά και της λάσπης όπως σε κάθε κλάδο που διαμαρτύρεται, δεν είχαν αποτέλεσμα και πέρασαν στη βία και την τρομοκράτηση των αγροτών με συλλήψεις και δικαστήρια.

Θέλουν να πάρουμε το μήνυμα του φόβου όλοι οι Έλληνες και να κλειστούμε στα σπίτια μας, μέχρι να έρθουν να τα πάρουν χωρίς να αντιδράσουμε… Φοβούνται την αντίδραση μας, φοβούνται την άρνηση μας να υποταχθούμε αδιαμαρτύρητα και γι’αυτό πρέπει να συμπαρασταθούμε όλοι στους συλληφθέντες που δικάζονται σήμερα στη μια στα δικαστήρια Λαμίας.

Πρέπει όλη η Στερεά Ελλάδα να συγκεντρωθεί σήμερα στα δικαστήρια για να καταλάβουν ότι δεν φοβόμαστε και είμαστε αποφασισμένοι, μια γροθιά, ενωμένοι να αγωνιστούμε όλοι μαζί για μας και τα παιδιά μας! Για την πατρίδα μας που θέλουν να την δώσουν βορά σε Μέρκελ, Δ.Ν.Τ. και τρόικα.

15 Φεβρουαρίου 2013

Δύο Μισθούς Μόνο

Άστραψε και βρόντηξε ο Γενικώς Γραμματέας (και Φαρισαίος;): Τι ψέματα λένε οι Αριστεροί! Δυο μισθουλάκους παίρνει μόνο. Τ’ ακούς εργάτη, άνεργε, συνταξιούχε; Μόνο. Θεόφτωχος, να τον λυπάσαι, είναι. Που είναι η μοναδική μου φανέλα, να τη δώσω στον έρανο, που θα γίνει για τους Πολιτικούς και Γραμματείς με Οικονομικές Δυσκολίες... Τη φοράω, ατύχησες... Κάνει βλέπεις κρύο και φοράω ότι έχω, συν τα σκεπάσματα.

Όχι, δεν φτάνουν τα «πολλά» και για θέρμανση και για φαί. Πρέπει να επιλέξεις.

Ήθελε πράγματι πολύ θράσος σήμερα να βγεις δημόσια και να πεις αυτό ως «δικαιολογία» για τα προηγούμενα... Εύγε! Άξιοι οι μισθοί σου! Όταν όμως λέμε μισθούς, δεν εννοούμε ....
βασικούς. Γι αυτό θέλει να μειωθεί ο βασικός. Πόσα παίρνει; Τι να σου πω;

Οι ίδιοι οι γαλάζιοι παραδέχονται πέντε χιλιάρικα από τον ένα και περίπου δυόμιση με τρία από τον άλλο. Χώρια τα «τυχερά», γιατί υπάρχουν κι αυτά σε τέτοια «λειτουργήματα». Δεν υπονοώ τίποτα, μην στενοχωρείστε, για άλλους μιλάω, κάτι συμβούλους, «κουμπάρους», νομάρχες κλπ, ξέρετε εκεί στη Νέα Δημαγωγία...

7.500,00€ ΤΟ ΛΙΓΟΤΕΡΟ  λοιπόν παντελονιάζει ΚΑΘΕ ΜΗΝΑ ο κύριος (με το Γ κεφαλαίο) που λέει, πως για τον εργαζόμενο είναι «πολλά» τα 586 και για το νέο είναι «υπερβολικά» τα 510. Αν κάνεις μια απλή διαίρεση βρίσκεις ότι μας στοιχίζει πάνω από μια ντουζίνα εργαζόμενους.

Α – πα  – πα! Ακριβός είναι, «φαρμάκι». Και τι κάνεις βρε συ Μέργο; Τι προσφέρεις για να παίρνεις τόσα; Βγαίνεις και λες, ότι είναι πολλά αυτά που παίρνουν οι εργαζόμενοι και να κόψουν τους μισθούς; Ειδήσεις λες; Γιατί τα ίδια λένε κι οι δημοσιογράφοι. Έλεγα λοιπόν, να σε άλλαζαν με κανένα Τσίμα, κάνα Μπάμπη, την Όλγα τέλος πάντων, που είναι σε αιώνα απόσυρσης, να γλυτώσουν από κει κανένα ευρώ...

Ποιά ακριβώς προσόντα έχεις; Είσαι φίλος του σαμαρά; Εντάξει, αυτό είναι σπάνιο σήμερα, το παραδέχομαι. Βλέπεις, με τα τόσα «καλά» και τις τόσες «επιτυχίες» του νέου «καταλληλότερου», οι οπαδοί που του έμειναν, μετριούνται στα δάκτυλα. Του ενός χεριού. Φαντάσου τώρα οι φίλοι...

Επομένως, τη «σπανιότητα» πληρώνουμε, μη χαθεί το είδος των «γαλάζιων βολεμένων μούργων». Χάθηκαν τα άλλα παχύδερμα, τα κήτη, ως κι οι ψείρες των γεννητικών οργάνων. Μη χάσουμε κι αυτούς, πάει η τροφική αλυσίδα του πολιτικού συστήματος...
Καλή η σάτιρα αλλά ας μιλήσουμε και λίγο σοβαρά.
Ο Γενικός Γραμματέας κάθε Υπουργείου είναι ο «εκπρόσωπος» της κυβέρνησης στην Υπηρεσία αυτή. Δίνει οδηγίες για το κυβερνητικό έργο και ελέγχει αν αυτό γίνεται. Η θέση του είναι πιο κρίσιμη κι από του υπουργού! Επίσης, δεν νοείται  Γ. Γ. να έχει άλλη άποψη από αυτήν της κυβέρνησης.
Για να μην έχει αποπέμψει ακόμα τον Γραμματέα ο Πρωθυπουργός, αυτό θα πει, πως είναι ΣΥΜΦΩΝΟΣ με αυτόν, άσχετα με το τι δηλώσεις γίνονται στα ΜΜΕ. Δηλαδή ετοιμάζουν μειώσεις μισθών και έβαλαν κάποιους να κάνουν το «λαγό».
Από κει και πέρα εξαρτάται από εμάς, από τη συμμετοχή μας στους αγώνες, αν θα τολμήσουν να κάνουν και νέα περικοπή, ή θα αφήσουν τα σχέδια στον καταψύκτη με το Γενικό Γραμματέα. Σου θυμίζω, ότι πάνω στο βασικό υπολογίζονται τα πάντα. Μισθοί, συντάξεις, κοκ. Εκτός βέβαια των αμοιβών των γαλαζοαίματων πολιτικών και λοιπών συγγενών.
Τι λες, τους βάζουμε στο βασικό, να δούμε πως θα κάνουν; Για να μη σου πω, πως αρκετούς πρέπει να τους βάλουμε σε κελί. Στο χέρι μας είναι. Μην φοβάσαι να έρθεις στον αγώνα, να φοβάσαι τι θα γίνει, αν δεν αγωνιστείς.

Το Ξεπούλημα της Ελλάδας

 
 
Τα ορυχεία χρυσού Χαλκιδικής ξεπουλημένα στην Καναδική εταιρία ΕLDORADO GOLD κρύβουν και ένα άλλο μικρό σκάνδαλο....
Δώρο εκτάσεις γης με μπόνους ΧΑΛΚΟ στην επιφάνειά της, που δεν χρειάζεται καν σκάψιμο για να τον εξορύξεις!!!
Ένα ρεπορτάζ, από  γαλλικό κανάλι, που δεν θα δείτε ποτέ στην Ελληνική τηλεόραση....

6 Φεβρουαρίου 2013

Ο Δ. Καζάκης στο REAL FM - 4/2/2013



 Συνέντευξη του γ.γ. του ΕΠΑΜ Δ. Καζάκη στον Real FM και στο δημοσιογράφο Σ. Κοτρώτσο, στις 4 Φεβροαρίου 2013.

5 Φεβρουαρίου 2013

Πληροφορίες για τη Γενική Απεργία Διαρκείας



Όλα όσα θέλετε να ξέρετε για την Γενική Πολιτική Απεργία Διαρκείας αλλά φοβόσαστε να ρωτήσετε...


του Σταύρου Κατσούλη, πυρήνας Γλυφάδας
 
Όλοι έχετε ακούσει πλέον τα καλέσματα του Ε.ΠΑ.Μ. για Γενική Πολιτική Απεργία. Όμως είναι πολύ λιγότεροι αυτοί που καταλαβαίνουν τι ακριβώς σημαίνει Γενική Πολιτική Απεργία Διαρκείας. Αυτό οφείλεται σε τέσσερις κύριους λόγους:
Πρώτον, γιατί αυτοί που σήμερα οργανώνουν απεργίες, δεν ξέρουν γι αυτήν ή φοβούνται να εμπλακούν με αυτήν την ιδέα.
Δεύτερον, γιατί τα μεγάλα συνδικάτα, ομοσπονδίες κλπ. πολύ απλά δεν θέλουν να ξέρει κανείς γι αυτήν.
Τρίτον, γιατί σε πρακτικό επίπεδο, η Γενική Πολιτική Απεργία εκφράζεται με διαφορετικούς τρόπους, ανάλογα με την θέση και διάφορες επαγγελματικές υποχρεώσεις που έχει ο καθένας μας στην κοινωνία.
Τέταρτον, γιατί πολύ απλά την συγχέουν με την έννοια της απλής Γενικής Απεργίας.
Σε αυτό το κείμενο, θα επιχειρήσω να απαντήσω διεξοδικά σε όλα τα ερωτήματα που μου έχουν ερωτηθεί από διάφορους κατά την διάρκεια συζητήσεων, αλλά και που έχω επισημάνει γενικότερα ότι χρειάζονται απάντηση.
Ας αρχίσουμε λοιπόν:
Γιατί να κάνω Απεργία;
Θέλεις και ρώτημα; Ας το δούμε όμως. Οι κυβερνήσεις, παρ όλες τις διαβεβαιώσεις που μας δίνουν συνεχώς, έχουν σχεδόν καταστρέψει τα πάντα. Το χρέους του κράτους, από την αρχή της κρίσης μέχρι τώρα τείνει να διπλασιαστεί. Το Σύνταγμα της Ελλάδας, έχει καταλυθεί σχεδόν....
ολοκληρωτικά.  Τα εργασιακά δικαιώματα έχουν εξαφανιστεί. Οι τυπικές Απεργίες αντιμετωπίζονται από το κράτος με την Βία. Οι Συνταξιούχοι έχασαν τις συντάξεις τους. Η Ανεργία καλπάζει στο 30%+ και ανεπίσημα, είναι πολύ παραπάνω. Άνθρωποι τρώνε από τα σκουπίδια, Πολυεθνικές και άλλες μεγάλες εταιρείες φεύγουν. Χαράτσια και νέοι φόροι παντού. Αυτοκτονίες καθημερινά. Ο κόσμος δεν μπορεί να πάρει πετρέλαιο για να ζεσταθεί. Μαγαζιά κλείνουν καθημερινά. Τα νοσοκομεία καταστράφηκαν. Το ίδιο τώρα και με την τριτοβάθμια παιδεία. Τα ταμεία τα άδειασαν. Ξεπουλάνε το νερό, το ρεύμα, τα πάντα είναι στο σφυρί. Η κυριαρχία του Κράτους εξαφανίστηκε. Μας είπαν ψέματα ότι θα λύσουν το πρόβλημα, όλες οι κυβερνήσεις τους μέχρι τώρα.
ΚΑΙ ΟΜΩΣ, τα μέτρα που μας έφεραν ως εδώ, τα συνεχίζουν αυτοί που βρίσκονται στην εξουσία. Συνεχίζουν να μας λένε ότι θα μας σώσουν.  Όσοι έχουν μάτια και βλέπουν, καταλαβαίνουν πλέον προς τα που πάει το πράγμα... Και οποιοσδήποτε προσπαθήσει να τους αντισταθεί μεμονωμένα, δέχεται την βίαια καταστολή του Κράτους κατοχής.
Είναι φανερό λοιπόν, ότι οι παραδοσιακοί αγώνες, όσο θεμιτοί και αν είναι, ΔΕΝ ΦΤΑΝΟΥΝ. Θα χρειαστεί μια πραγματική μαζική αντίδραση, πριν τα καταστρέψουν όλα. Εδώ ακριβώς εισέρχεται η έννοια της Γενικής Πολιτικής Απεργίας Διαρκείας και αποκτά νόημα.

Γιατί πρέπει να είναι Γενική;
Νομίζω ότι η απάντηση είναι πλέον προφανής. Είδαμε τους διάφορους κλάδους να αποζητούν δικαιοσύνη για τα δικά τους θέματα. Είδαμε ακόμα και τις ποιο δυναμικές κινητοποιήσεις να καταστέλλονται με την βία. Είδαμε μέχρι και το μέτρο της επίταξης να χρησιμοποιείται ενάντια σε εργαζόμενους που απαιτούν τα αυτονόητα.
Είναι προφανές λοιπόν, ότι για να γίνουν τα μέτρα καταστολής αδύνατα για το κράτος κατοχής, θα πρέπει η δράσεις των Πολιτών, να είναι μαζικότατες. Είναι τόσο απλό και αυτονόητο, κάτι που ο καθένας μας έχει συλλογιστεί.
Γιατί πρέπει να είναι Πολιτική;
Οι περισσότεροι απεργοί σήμερα και μέσα στην καταξίωση που ζουν, επιζητούν άμεσες λύσεις στα προβλήματά τους. Είναι κατανοητό λοιπόν και απολύτως αποδεκτό, να θέλουν να δράσουν κάπως, όπως μπορούν, όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. Αυτό βλέπουμε σήμερα και με τις διάφορες μεμονωμένες απεργίες που ο κάθε κλάδος ανακοινώνει.
Όμως, υπάρχουν τρία σοβαρότατα προβλήματα με την μέθοδο αυτή:
Τις περισσότερες φορές σήμερα, το κράτος κατοχής δεν υποχωρεί και μάλιστα απαντά στους εργαζόμενους με βίαια μέτρα, μετατρέποντας σχεδόν όλες αυτές τις προσπάθεια τελικά σε αποτυχίες.
Ακόμα και αν ένας κλάδος ανάμεσα στους πολλούς καταφέρει να κατακτήσει κάποια από τα αιτήματά του, αυτό δεν σημαίνει ότι σήμερα με την τραγική κατάσταση που ζούμε, ότι λύθηκε το πρόβλημά του ολοκληρωτικά. Νέα μέτρα ψηφίζονται συνεχώς, οι κυβερνήσεις χρησιμοποιούν πλέον δόλιες μεθόδους για να εκτελέσουν τις εντολές των αφεντικών τους.
Πιο σημαντικά ακόμα, είναι φανερό ότι δεν υποφέρει πλέον απλά και μόνο μερικοί κλάδοι, αλλά ένας ολόκληρος Λαός. Κάτω από αυτήν την οπτική γωνία, είναι φανερό ότι τα μεμονωμένα συμφέροντα δεν είναι πλέον αρκετός λόγος για να απεργήσει κανείς, γιατί τα προβλήματα της κοινωνίας είναι τόσο τεράστια, που κανένα ιδιαίτερο συμφέρον που έχει επιλυθεί, δεν θα επιφέρει την ανόρθωση της κατάστασης.
Είναι λοιπόν φανερό ότι ο χαρακτήρας της Απεργίας, πρέπει πλέον να λάβει Πολιτική φύση και διάσταση. Πρέπει οι λόγοι μας, να μην είναι μόνο και μόνο τα εργασιακά, ή μεμονωμένα θέματα όπως είναι αυτά των αποδοχών, αλλά η απαίτηση όλων των κλάδων, για ριζική επίλυση ΟΛΩΝ των προβλημάτων τους, που πλέον ενώνουν τον Λαό κάτω από τα ίδια συμφέροντα.
Παραδείγματα απαιτήσεων που μετατρέπουν μια Απεργία σε Πολιτική Απεργία είναι τα εξής:
Η απαίτηση για πραγματική Δημοκρατία.
Η απαίτηση για Δικαιοσύνη.
Η απαίτηση για δίκαιο φορολογικό σύστημα για όλους, όπως αναφέρει το Σύνταγμα.
Η απαίτηση να μας πει το Κράτος πως και που χρωστάει.
Η απαίτηση να σταματήσει να καταλύεται το Σύνταγμα σχεδόν ολοκληρωτικά.
Η απαίτηση του απλά να φύγει και να διαλυθεί το κοινοβούλιο, και νέου πολιτεύματος.
Η μη αναγνώριση της νομιμότητας του Κοινοβουλίου ή/και του Κράτους στην κατάσταση κατοχής που βρίσκεται σήμερα.
Και άλλα.
Μερικά από τα παραπάνω είναι πολύ πιο σημαντικά από άλλα. Όμως όλα τους, ενώνουν το σύνολο των πολιτών κάτω από κοινά συμφέροντα. Στην κατάσταση που ζούμε σήμερα πλέον, δεν είναι δυνατόν να απαιτήσουμε τίποτα το λιγότερο από το κοινό συμφέρον του Λαού, γιατί πολύ απλά αν δεν το κάνουμε, ούτε τα δικά μας προβλήματα θα λυθούν αλλά και η υπόλοιπη κοινωνία της Ελλάδας θα ολισθήσει προς μια κατάσταση απόλυτης καταστροφής όπου τα μεμονωμένα δικαιώματά μας δεν θα έχουν πλέον νόημα.

Είναι σημαντικό να καταλάβουμε ότι η μετατροπή της Απεργίας σε Πολιτική, με την έννοια που έδωσα παραπάνω, και όχι απλά μια διεκδίκηση των εργασιακών μας θεμάτων, είναι κάτι που αυτομάτως θα έχει απήχηση και στον υπόλοιπο Λαό. Η Πολιτική φύση της Απεργία δηλαδή δεν είναι απλά πολιτικό θέμα, αλλά είναι το μέσο και ο λόγος για να ενωθεί ο Λαός σαν μία γροθιά με κοινούς σκοπούς ενάντια στο αυταρχικό Κράτος που θέλει να μας καταστρέψει όλους. 
Με απλά λόγια, αν η Απεργία λάβει Πολιτική φύση, η πειστικότητα μας και η μαζική συμμετοχή του Λαού είναι πολύ πιο εύκολη από το να καλούμε τον Λαό να υποστηρίξει συγκεκριμένα συμφέροντα, όσο δίκαια και να είναι αυτά.
Ο δεύτερος σημαντικός λόγος για τον οποίο οι Απεργίες μας πρέπει να μετατραπούν σε Πολιτικές, είναι γιατί πολύ απλά δεν είναι πλέον δυνατόν κανένας να απαιτήσει να λυθούν τα δικά του προβλήματα μόνο, χωρίς να απαιτήσει να λυθούν και τα προβλήματα που υπάρχουν γενικότερα στον Λαό.
Γιατί πρέπει να είναι Διαρκείας;
Και πάλι εδώ έχουμε ένα ερώτημα που πολλοί έχουν αναρωτηθεί και δικαίως. Είναι πλέον φανερό ότι κανένας απεργιακός αγώνας που έχει διεξαχθεί τελευταία, δεν είχε ξεκάθαρα θετικό αποτέλεσμα. Οι 24ωρες και 48ωρες Απεργίες είναι φανερό ότι δεν απασχολούν το κατοχικό κράτος ούτε στο ελάχιστο. Μόλις τελειώσουν οι Απεργίες, αμέσως συνεχίζουν ακάθεκτοι το έργο της καταστροφής.
Στα λίγα παραδείγματα που είχαμε, όπου οι απεργίες ήταν σχετικά μακράς διάρκειας, το κράτος αμέσως απάντησε με βία, καταστολή ή επίταξη. Είναι λοιπόν κατανοητό ότι οι μακράς διάρκειας απεργίες, προκαλούν το κράτος να συλλογιστεί και να δράσει. Από την άλλη, όλοι μας έχουμε καταλάβει ότι οι επαναλαμβανόμενες κατά διαστήματα 24ωρες και 48ωρες απεργίες, όχι μόνο δεν λύνουν τα προβλήματα αλλά προκαλούν και μια άρρωστη εκτόνωση η οποία αφήνει τον οποιονδήποτε αγωνιστή σε κακή ψυχολογική κατάσταση. Είναι καλύτερα να κάνουμε τις εργασίες μας σωστά και όπως λέει και ο Λαός μας, "μιά και καλή", παρά να ταλαιπωρούμαστε με πολλαπλές μικρές αποτυχίες.
Έτσι λοιπόν, δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να δράσουμε για πολύ χρόνο, όσο χρειάζεται δηλαδή για να γονατίσει το κράτος μπροστά στα δίκαια αιτήματά μας.
Συμφωνώ, μπορούμε να αρχίσουμε τώρα;
Η Γενική Πολιτική Απεργία Διαρκείας, διαφέρει από την συμβατική απεργία, στο ότι χρειάζεται οργάνωση. Μερικά από τα πράγματα που απαιτούν από εκτεταμένη έως και μικρή προετοιμασία πριν αρχίσει η Γ.Π.Α., είναι τα εξής:
Πρέπει να καταλάβουν όλοι τι ακριβώς σημαίνει Γ.Π.Α. Θα χρειαστεί να γίνει ενημέρωση και του τελευταίου συνδικαλιστικού , και την τελευταίας ομάδας, ένωσης κλπ, για όλα τα θέματα που αναφέρονται το κείμενο αυτό αλλά και άλλα.
Θα πρέπει να ενημερωθούν όλοι ότι η συμμετοχή δεν σημαίνει απλά "δεν εργάζομαι", αλλά ότι πολλοί κλάδοι θα εργαστούν κανονικά και θα δείξουν την συμμετοχή τους με άλλους τρόπους.
Εφ όσον η συμμετοχή θα είναι μαζική, θα πρέπει να υπάρχουν όλα τα απαραίτητα ώστε να μην υποφέρει κάποιος στην οικογένειά μας, στην γειτονιά μας, και γενικότερα στην χώρα όσο ο Λαός εκφράζει την θέλησή του. Ως εκ τούτου, θα πρέπει να ενημερώσουμε όλους να προετοιμαστούν για να μπορέσουν να αντεπεξέλθουν. Όλα αυτά απαιτούν οργάνωση στους κατά τόπους χώρους εργασίας, στις γειτονιές και στους λίγους Δήμους και άλλους δημόσιους οργανισμούς όπου μπορεί να υπάρχουν ηγεσίες που να είναι συνεργάσιμοι.
Αν θέλετε να αρχίσετε τώρα, θα πρότεινα να πάτε παρακάτω στην ερώτηση: "Τι μπορώ να κάνω ΤΩΡΑ;" και να κάνετε όσο πιο πολλά αναφέρονται εκεί και ότι άλλο σκεφθείτε που να συμφωνεί με την έννοια της Γ.Π.Α.
Στο ερώτημα δηλαδή, αν μπορούμε να αρχίσουμε τώρα, η απάντηση είναι, ναι αλλά μόνο στον βαθμό που έχουμε κτίσει την ενημέρωση και κατανόηση που απαιτείται και την οργάνωση και προετοιμασία που θα χρειαστεί.

Τι δράσεις απαιτεί η Γενική Πολιτική Απεργία;
Η Γενική Πολιτική Απεργία αποτελεί πρώτα και κύρια την απαίτηση κοινών συμφερόντων για όλο τον Λαό και όχι μεμονωμένα συμφέροντα, όπως είναι τα εργασιακά.
Όμως, επιπρόσθετα, είναι η Απεργία εκείνη που σκοπεύει να κάνει απολύτως κατανοητό στο κράτος που μας τυραννά ότι ΔΕΝ το αποδεχόμαστε πλέον στην σημερινή κατάσταση που βρίσκεται.
Και ως εκ τούτου, δεν αποδεχόμαστε τα παράνομα και ανήθικα μέτρα και νόμους που έχουν περάσει.
Ένα από τα πρώτα χαρακτηριστικά της λοιπόν είναι ότι όλοι οι συμμετέχοντες, άσχετα από τις επί μέρους δράσεις που μπορεί να είναι διαφορετικές,  σταματούν άμεσα να δέχονται το κράτος κατοχής ως νόμιμο κράτος και εξουσία. Αυτό το δείχνει κανείς με πολλούς τρόπους, αλλά πρώτα και κύρια με την άρνηση πληρωμής φόρων και χαρατσιών, την άρνηση παραλαβής και έκδοσης αποδείξεων και τιμολογίων.
Πρέπει αν σημειωθεί εδώ ότι το παραπάνω ΔΕΝ είναι φοροδιαφυγή, αλλά ένας από τους ύστατους τρόπους αντίστασης στην καταστροφή που μας φέρνει καθημερινά η δωσιλογική εξουσία. Σε καιρούς πραγματικής Δημοκρατίας και ευνομούμενου κράτους, οι πληρωμή των φόρων αποτελεί ιερό χρέος μας ως πολίτες και είναι αυτό που στηρίζει την κοινωνία. Σήμερα όμως δεν έχουμε πλέον Δημοκρατία, και οι φόροι που καλούμαστε να πληρώσουμε, ούτε θα λύσουν την κρίση, ούτε ανταποδοτικοί είναι, αλλά χάνονται στις αποπληρωμές των παράνομων δανείων που έχουν επιβληθεί στην χώρα.
Οι υπόλοιπες δράσεις που απαιτούνται στην Γ.Π.Α., διαφέρουν σε κάθε περίπτωση, ανάλογα με την εργασία που έχει ή δεν έχει κανείς στην κοινωνία. Μερικές από αυτές είναι:
Οι λειτουργικές καταλήψεις.
Η κλασική απεργία.
Η έμπρακτη στήριξη των απεργών, είτε αυτοί κάνουν κλασική απεργία, είτε κάνουν λειτουργική κατάληψη.
Οι μαζικότατες διαδηλώσεις.
Και άλλα
Τι είναι οι Λειτουργικές καταλήψεις και τι σχέση έχουν με την Γενική Πολιτική Απεργία;
Όπως αναφέραμε και πριν, ο σκοπός δεν είναι να πατάξουμε τους συμπολίτες μας, που υποφέρουν μαζί μας. Ο σκοπός είναι να φέρουμε το κράτος κατοχής στα γόνατα και να απαιτήσουμε πραγματική αλλαγή προς το καλύτερο, που ρεαλιστικά μπορεί να γίνει αν αλλάξει το πολιτικό προσωπικό ολοκληρωτικά, και στην συνέχεια με νέο πολίτευμα.
Αυτό σημαίνει ότι σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να υποφέρει ο Λαός. Νοσοκομεία, σχολεία, καταστήματα βασικών αγαθών, φαρμακεία κλπ. πρέπει σε κάθε περίπτωση να λειτουργούν κανονικά για τον Πολίτη, αλλά να έχουν καταστείλει τελείως την επικοινωνία με τον Κράτος Κατοχής.
Άλλες υπηρεσίες, όπως π.χ. οι Εφορίες, που σήμερα αποτελούν το μέσο καταδυνάστευσης του Λαού με ολοκληρωτικά άδικα και αντισυνταγματικά μέτρα, θα πρέπει να σταματήσουν να εφαρμόζουν το καταστροφικό τους έργο μέχρι να αλλάξει το καθεστώς και η Δημοκρατία να έχει επιστρέψει στην χώρα και ως εκ τούτου το φορολογικό θα είναι πλέον δίκαιο. Όμως, ακόμα και οι εφορίες του σήμερα, όπως και πολλές άλλες υπηρεσίες του κράτους, παρέχουν υπηρεσίες στου πολίτες.
Για να γίνει πραγματικότητα αυτός ο τρόπος αντίστασης, θα πρέπει να εφαρμοστεί αυτό που λέγεται Λειτουργικές καταλήψεις. Στην λειτουργική κατάληψη, ο υπάλληλος καταλαμβάνει σύσσωμος την υπηρεσία όπου εργάζεται και σταματά και πάλι σύσσωμος να εφαρμόζει τα μέτρα καταστροφής που μας έχει επιβάλει το καθεστώς χούντας που όλοι μας ζούμε.

Αλλά είναι επίσης τι ίδιο σημαντικό να ΜΗΝ σταματά να εργάζεται σε όποιον τομέα έχει ανάγκη ο συμπολίτης του. Παράλληλα, ενημερώνουν τον κάθε πολίτη με πολλαπλά μέσα ότι η υπηρεσία λειτουργεί υπό καθεστώς λειτουργικής κατάληψης λόγω της Γενικής Πολιτικής Απεργίας η οποία έχει ως στόχο την ανατροπή του δικτατορικού καθεστώτος. Να είστε σίγουροι ότι δεν θα βρείτε κανένα πολίτη να σας εναντιωθεί, εκτός από τους λίγους που έχουν απομείνει και με κάποιον τρόπο επωφελούνται από το σημερινό καθεστώς...
Παραδείγματα:
Τα νοσοκομεία δουλεύουν κανονικά, αλλά δεν χρεώνουν τους πολίτες.
Τα μέσα μεταφοράς, δουλεύουν κανονικά, αλλά δεν χρεώνουν εισιτήρια.
Οι εφορίες παρέχουν έγγραφα, χρήσιμα και δίκαια παράβολα αλλά δεν χρεώνουν τον πολίτη πλέον με τους καταχρηστικούς και καταστροφικούς φόρους που φέρνουν την απίστευτα τρομακτική ύφεση που ζούμε σήμερα.
Κ.ο.κ.
Συνοπτικά, η λειτουργική κατάληψη είναι ένας εξαιρετικά αποτελεσματικός τρόπος για να κτυπηθεί αλύπητα το καθεστώς που τόσο καιρό μας καταστρέφει αλλά την ίδια στιγμή να φέρνει κοντά και να συσπειρώνει τον Λαό σε μαζική αντίδραση μέχρι την ανατροπή.
Μα δεν θα έχουμε χάος, αν προχωρήσουμε σε κάτι τέτοιο;
Εφ όσον ο Λαός οργανωθεί, ενημερωθεί, δράσει μαζικά και ενωμένα με κοινούς στόχους, και οι δημόσιες και ιδιωτικές υπηρεσίες που παρέχουν στον Λαό δεν σταματήσουν να λειτουργούν, όχι.
Δεν θα καταρρεύσει το Κράτος αν κάνουμε κάτι τέτοιο;
Αυτό που θα πρέπει να μας διακατέχει είναι ότι αν ΔΕΝ κάνουμε κάτι, τότε είναι που θα καταρρεύσει το Κράτος, και μάλιστα άτακτα. Η κατάσταση σε οικονομικό επίπεδο, αλλά και σε άλλους τομείς, για όποιο το έχει ψάξει, είναι τόσο δραματικά κακή, που η κατάρρευση είναι πλέον 100% σίγουρη, και μάλιστα με άτακτο τρόπο. Όσο εμείς οι πολίτες το αφήνουμε, τόσο αυτή η άτακτη κατάρρευση που θα διαρκέσει για πολλά χρόνια και θα καταστρέψει την χώρα μας, έρχεται πιο κοντά.
Το Κράτος είμαστε εμείς οι πολίτες, και αν κάνουμε την απεργία με σωστό τρόπο, όπως αναφέρεται σε αυτό και άλλα κείμενα ή ομιλίες του Ε.ΠΑ.Μ. δεν θα καταρρεύσει. Το Κράτος Κατοχικής Χούντας, όμως θα καταρρεύσει. Και αυτό είναι το ζητούμενο. Το τι θα ακολουθήσει θα είναι μόνο για το καλό της Χώρας, αφού θα έχει επιτέλους καθαρίσει το πεδίο και ο Λαός θα μπορεί να αποφασίσει τι θέλει, με πραγματικούς Δημοκρατικούς τρόπους. 
Είναι κάτι τέτοιο νόμιμο;
Βεβαίως! Όλοι οι θεμελιώδεις νόμοι και δικαιώματα, διεθνείς συμβάσεις, αλλά και το Σύνταγμα μας, το κάνουν απολύτως νόμιμο. Αυτό που δεν είναι νόμιμο, σε καμία περίπτωση είναι το σημερινό καθεστώς, το οποίο έχει καταλύσει αμέτρητα ανθρώπινα δικαιώματα και το Σύνταγμά μας. Όσοι ακόμα δεν ξέρουν τι γράφει το άρθρο 120 του Συντάγματος της Ελλάδας, να ξέρουν ότι όχι μόνο είναι νόμιμο και δικαίωμά μας να υπερασπιζόμαστε την εξουσία και δικαιώματα που μας δίνει το ίδιο το Σύνταγμα, αλλά είναι ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΜΑΣ, ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΟΥΜΕ ΜΕ ΚΑΘΕ ΜΕΣΟ.
Δηλαδή απλά δεν θα δουλεύω μέχρι να φύγουν;
Όχι δεν είναι τόσο απλό. Το αν θα εργαστεί κανείς, εξαρτάται από τον ρόλο που έχει στην κοινωνία. Είναι εξαιρετικά σημαντικό να μην μαχόμαστε ενάντια στον συμπολίτη, αλλά ενάντια στην εξουσία που καταστρέφει την χώρα μας με χίλιους δυο τρόπους και όχι μόνο με τα εργασιακά.
Ένας από τους έμμεσους τρόπους για να σηκωθούν και οι υπόλοιποι πολίτες μαζί μας, θα πρέπει να είναι η έμπρακτη απόδειξη ότι είμαστε μαζί τους, και όχι ενάντια τους.

Ο άλλος έμμεσος τρόπος για να σηκωθεί ο Λαός μαζί μας, είναι να καταλάβουν ότι αγωνιζόμαστε και γι αυτόν, για τα δικά του βασικά δικαιώματα, που έχει πλέον χάσει.
Σε γενικές γραμμές δηλαδή, ο σκοπός μας θα πρέπει να είναι να πληγεί σοβαρότατα το κράτος δωσιλογικής κατοχής και τα διάφορα συμφέροντα που μας καταδυναστεύουν,
Κάτω από αυτήν την οπτική γωνία, αρχίζει να γίνεται φανερό, το αν θα δουλέψει κανείς, ή θα λάβει μέρος σε άλλες δράσεις.
Σε κάθε περίπτωση, ο καθένας από εμάς πρέπει να κάνει τις εξής ερωτήσεις στον εαυτό του, για να καταλάβει το πως πρέπει να δράσει:
Αν δεν εργαστώ, θα πλήξω τον συμπολίτη μου;
Αν εργαστώ θα πλήξω τον συμπολίτη μου;
Είναι η λειτουργική κατάληψη η καλύτερη δράση για την δική μου περίπτωση;
Η δράση που έχω επιλέξει, βλάπτει τον συμπολίτη μου ή είναι αγώνας ενάντια του κατοχικού κράτους;
Κ.ο.κ.
Μα τα Συνδικάτα δεν είναι υπεύθυνα για τις Απεργίες;
Σε καμία περίπτωση. Τα παραδοσιακά συνδικάτα συνδικαλιστών, στις περισσότερες περιπτώσεις, έχουν ηγεσίες, που δεν θέλουν σε καμία περίπτωση να αλλάξει δραματικά το καθεστώς, γιατί τους συμφέρει να υπάρχει η κατάσταση που υπάρχει τώρα. Ειδικότερα, τα μεγάλα συνδικάτα, κάνουν ότι μπορούν για να μην κάνουν καμία απολύτως δράση ενάντια στο καθεστώς που μας καταστρέφει, ή στην καλύτερη των περιστάσεων, οργανώνουν απεργίες που δεν έχουν κανένα αποτέλεσμα.
Η αλήθεια είναι ότι πρέπει να κάνουμε σχεδόν ολοκληρωτική επανασύσταση του συνδικαλισμού, από τα κάτω προς τα πάνω, αρχίζοντας με την παράκαμψη των ξεπουλημένων συνδικάτων, που κρατούν με νύχια και με δόντια τον κόσμο μακριά από κάθε αντίσταση που θα είχε αποτέλεσμα.
Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να ενημερώσουμε όσους πιο πολλούς συμπολίτες μας, και μικρές ομάδες, έτσι ώστε επιτέλους να μπορέσουμε να παρακάμψουμε τα καθεστωτικά συνδικάτα και να δράσουμε σαν ενωμένος Λαός, ενάντια στην επιχείρηση αποτέφρωσης που επιτελείται κατά του Λαού και της Χώρας.
Πως θα επιβιώσω αν δεν πληρώνομαι;
Η αξία μιας σωστά οργανωμένης Γενικής Πολιτικής Απεργίας, είναι στο ότι από την φύση της, δεν επηρεάζεται ο Λαός αρνητικά, αλλά μόνο το καθεστώς που μας έχει επιβάλει Δικτατορία. Η επιβίωσή μας δηλαδή εν θα αποτελέσει κανένα πρόβλημα, στον βαθμό που έχουμε οργανωθεί. Η αλληλεγγύη και η γενικότερη βοήθεια του κάθε συμπολίτη που συμμετέχει, με κάθε μέσο που διαθέτει ο καθένας, είναι το κλειδί για μια επιτυχή Γενική Πολιτική Απεργία. 
Να θυμάστε πάντα ότι ο στόχος της Γ.Π.Α. είναι ένα πολύ καλύτερο αύριο, και ότι το θέμα επιβίωσης τίθεται σε πολύ τρομακτικότερο βαθμό, για την περίπτωση που ΔΕΝ δράσουμε μαζικά για την ανατροπή του καθεστώτος.
Είμαι Δημόσιος υπάλληλος, πως θα συμμετάσχω;
Αν δουλεύετε στο Δημόσιο, είναι σημαντικό να δείτε αν στην περίπτωσή σας, η λειτουργική κατάληψη ή η κλασική απεργία διαρκείας είναι η πιο σωστή κίνηση για τον Λαό. Δείτε και το ερώτημα: "Τι είναι οι Λειτουργικές καταλήψεις και τι σχέση έχουν με την Γενική Πολιτική Απεργία;"
Το βασικότερο πράγμα που να θυμάται ο κάθε Δημόσιος Υπάλληλος κατά την διάρκεια της Γ.Π.Α. είναι το πως θα κάνει την ζωή του δωσιλογικού κράτους κατοχής, των τραπεζιτών δανειστών μας, και των άλλων εκμεταλλευτών μας, ΚΟΛΑΣΗ, και πως θα κάνουν την ζωή του συμπολίτη τους όσο πιο εύκολη γίνεται.

Είμαι ιδιωτικός υπάλληλος, πως θα συμμετάσχω;
Εδώ σε μερικές περιπτώσεις μπορεί η κατάσταση να είναι δύσκολη, ειδικά αν δουλεύετε σε μεγάλη εταιρεία.
Η ιδανική περίπτωση είναι να συμφωνεί ο εργοδότης σας με την ιδέα της Γ.Π.Α. και να απεργήσετε μαζί, (εκτός και αν παρέχετε βασικές ανάγκες στον πολίτη).
Όμως ακόμα και στην περίπτωση που σας εξαναγκάσουν να εργαστείτε, όπως και σε κάθε άλλη περίπτωση, μπορείτε να κάνετε πολύ σημαντικά πράγματα:
1) Την κοινή δράση όλων, που είναι η ολοκληρωτική στάση πληρωμών προς το Κράτος.
2) Την έμπρακτη εμψύχωση όλων αυτών που απεργούν είτε με τον κλασικό τρόπο είτε με λειτουργική κατάληψη.
3) Την έμπρακτη αλληλεγγύη προς όλους τους απεργούς.
Έχω μικρή ή μικρομεσαία εταιρεία, ή κατάστημα, πως θα συμμετάσχω;
Αν είστε σε αυτήν την κατηγορία, τότε να ξέρετε ότι η ύφεση και η καταστροφή που μας έχουν επιβάλει οι εντός δωσίλογοι και οι έξωθεν εκμεταλλευτές της Ελλάδας, ΣΥΝΤΟΜΑ θα αγγίξει και εσάς. Αναλογιστείτε λοιπόν τις συνέπειες της μη συμμετοχής σας. Όπως και σε άλλες περιπτώσεις, αν παρέχετε υπηρεσία που κρίνετε ότι είναι απαραίτητη στου πολίτες, τότε να δουλέψετε. Αλλά σε κάθε περίπτωση να συμμετέχετε στην ολοκληρωτική άρνηση αποδοχής της νομιμότητας του κατοχικού κράτους που θα μας κατασπαράξει όλους για λογαριασμό των δανειστών και αφεντικών τους. Αυτό βεβαίως σημαίνει και την πλήρη στάση πληρωμών προς το κράτος.
Αναφέρω και πάλι, ότι σε αυτήν την ύστατη στιγμή, αυτή η δράση ΔΕΝ είναι φοροδιαφυγή αλλά απολύτως νόμιμη αντίσταση στην βίαιη κατάλυση του Συντάγματος. Σε εποχές πραγματικής Δημοκρατίας και ευνομούμενου κράτους, η αποπληρωμή δίκαιων φόρων είναι ιερό χρέος όλων μας.
Είμαι άνεργος, εγώ πως θα συμμετάσχω;
Αν είστε άνεργοι, μπορείτε και πάλι να συμμετάσχετε σε διαδηλώσεις, σε δράσεις αλληλεγγύης, υποστήριξης (ψυχολογικής και άλλης) προς τους απεργούν που κάνουν δράσεις. Επίσης μπορείτε να βοηθήσετε στην ενημέρωση όσο περισσότερων συμπολιτών μας μπορείτε. Και φυσικά αν σας χρεώνουν ανήθικους φόρους, χαράτσια, τέλη κλπ, παρ όλο που είστε άνεργος, κάντε και εσείς στάση πληρωμών προς το κράτος.
Είμαι Συνταξιούχος, εγώ πως θα συμμετάσχω;
Αν είστε συνταξιούχοι, μπορείτε και πάλι να συμμετάσχετε σε διαδηλώσεις, σε δράσεις αλληλεγγύης, υποστήριξης (ψυχολογικής και άλλης) προς τους απεργούν που κάνουν δράσεις. Επίσης μπορείτε να βοηθήσετε στην ενημέρωση όσο περισσότερων συμπολιτών μας μπορείτε. Και φυσικά αν σας χρεώνουν ανήθικους φόρους, χαράτσια, τέλη κλπ, παρ όλο που είστε συνταξιούχους με πενιχρή σύνταξη, κάντε και εσείς στάση πληρωμών προς το κράτος. Εάν έχετε παιδιά που προετοιμάζονται η σκέπτονται να συμμετάσχουν στην Γενική Πολιτική Απεργία, εμψυχώστε τους και προτρέψτε τους να συμμετάσχουν.
Μα δεν είναι ταλαιπωρία όλα αυτά;
Κανένας αγώνας για Δικαιοσύνη, πραγματική Δημοκρατία, και τα βασικά δικαιώματα του Ανθρώπου δεν ολοκληρώνονται επιτυχώς χωρίς τουλάχιστον λίγο ταλαιπωρία ή θυσίες. Όμως οι θυσίες αυτές δεν είναι ούτε ένα στο εκατομμύριο, σε σχέση με αυτές που θα καλεστούμε εμείς και τα παιδιά μας να πληρώσουμε αν αφήσουμε την κατάσταση χωρίς να αντιδράσουμε.
Πως θα οργανωθεί; (Η πώς θα γίνει;)
Τίποτα δεν θα "οργανωθεί" ή θα "γίνει" μόνο του. Πρέπει εμείς οι πολίτες σύσσωμοι, αλλά και ο καθένας ξεχωριστά να σηκωθεί και να βάλει το λιθαράκι του σε όποιον τομέα μπορεί να συνεισφέρει.

ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ:
Πρέπει όλοι μας, μα όλοι μας, στους χώρους που ζούμε, στις γειτονιές, στους χώρους εργασίας, να αρχίσουμε συστηματικά και επιμελώς να ενημερώνουμε όλους τους συμπολίτες που γνωρίζουμε, να προετοιμαστούν και να μάθουν τα βασικά:
1) Τι μας ενώνει αυτήν την στιγμή ως Λαό: (Το επερχόμενο Χάος για ολόκληρη τη Χώρα, και όχι μόνο τα εργασιακά μας θέματα)
2) Γιατί ακριβώς πρέπει επιτέλους οι απεργίες να μετατραπούν σε Γενική Πολιτική Απεργία για την διεκδίκηση και την απαίτηση των αυτονόητων.
3) Το πως και γιατί η λειτουργική κατάληψη πρέπει να είναι η δράση επιλογής για μερικούς, η στάση πληρωμών προς το κράτος για όλους.
4) Το ότι αυτή είναι η μόνη επιλογή που έχουμε αν θέλουμε να αποφύγουμε τον ερχόμενο όλεθρο.
Όλα αυτά πρέπει βέβαια να τα ξέρουμε εμείς πρώτα πριν προσπαθήσουμε να τα εξηγήσουμε σε άλλους.
ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ:
Ετοιμαστείτε ομαδικά σε κάθε τομέα που νομίζει ο καθένας ότι θα χρειαστεί, για να είμαστε έτοιμοι να σταθούμε ακλόνητοι όλοι μαζί και να είμαστε αλληλέγγυοι.
ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΑΝΑΛΑΒΟΥΜΕ ΔΡΑΣΕΙΣ ΟΛΟΙ:
Ενημέρωση προς ομάδες, συλλογικότητες. Συμμετοχή σε ανοικτές συνελεύσεις όπου θα αναφέρουμε ότι οι απεργίες πρέπει να μετατραπούν σε Πολιτικές , Γενικές και όπου χρειάζεται οι δράση πρέπει να είναι η λειτουργική κατάληψη.
Τι μπορώ να κάνω ΤΩΡΑ;
Ακολουθούν μερικές ιδέες για το τι μπορεί κανείς να κάνει τώρα, άμεσα για να οργανωθεί μια μαζική Γενική Πολιτική Απεργία Διαρκείας:
"Χαρτογραφήστε" την περιοχή σας ή/και τον χώρο εργασίας σας, και μάθετε ποιες συλλογικότητες, ποιες ομάδες, οργανώνονται σε αντίσταση κατά του κατοχικού καθεστώτος.
Εντοπίστε ανοικτές συνελεύσεις, και πάρτε τον λόγο και αναφέρετε όλα όσα μάθατε περί Γενικής Πολιτικής Απεργίας.
Μιλήστε και προετοιμάστε το έδαφος στον χώρο εργασίας, στην γειτονιά.
Εφ όσον έχετε ενημερώσει συνανθρώπους σας, κάνετε ομάδες και συνελεύσεις, και ανοιχτείτε σε γειτονικές ή σχετικές ομάδες και ανθρώπους, ώστε να υπάρχει συντονισμός και γνώση πάνω στο θέμα, ώστε όταν η σπίθα ανάψει να είστε έτοιμοι να δράσετε. 
Τελικά αξίζει τον κόπο;
Εσείς πόσο αξία δίνετε στην Δικαιοσύνη, την Δημοκρατία και την Ελευθερία σας;
Οι πρόγονοί μας, είπαν Ελευθερία ή Θάνατος, όταν αποφάσισαν να ελευθερωθούν και το έκαναν πράξη.
Εμείς έχουμε μπροστά μας ένα διαφορετικό τέρας, το οποίο όμως θα μας επιβάλλει τελικά τα ίδια τραγικά αποτελέσματα.
Εμείς τι θα πούμε;