Ανακοίνωση της Π.Γ. του ΕΠΑΜ
46 χρόνια μετά από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, οι ημέρες θυμίζουν τις μέρες του 1973. Σε τι διαφέρει η βίαια επίθεση της χούντας στο Πολυτεχνείο και τη Νομική Σχολή τον Φεβρουάριο και τον Μάρτιο του 1973 που οδήγησαν στην εξέγερση του Νοέμβρη, από τις επιθέσεις των ΜΑΤ πριν από 5 μέρες στην ΑΣΟΕΕ; Σε τι διαφέρει ο άγριος ξυλοδαρμός των φοιτητών από τη χουντική αστυνομία και τους ασφαλίτες, από τον άγριο ξυλοδαρμό, τη ρίψη χημικών και την αποπνικτική ατμόσφαιρα μέσα στην ΑΣΟΕΕ και στους γύρω δρόμους πριν από λίγες μέρες; Σε τι διαφέρουν οι οιμωγές, ο πανικός και οι κραυγές απελπισίας στους πανεπιστημιακούς χώρους μπροστά στη βιαιότητα των αστυνομικών ορδών του Παπαδόπουλου, από τη βιαιότητα των πραιτοριανών του Χρυσοχοΐδη, τα γκλομπ που σπάσανε στην κυριολεξία πάνω στα κεφάλια των φοιτητών, τα αιμόφυρτα παιδιά και τα ασθενοφόρα που εμποδίστηκαν να παράσχουν τις πρώτες βοήθειες; Σε τι διαφέρει η Σύγκλητος του πανεπιστημίου του τότε που εκτελούσε πειθήνια τις εντολές της «κυβέρνησης Παπαδόπουλου», από τις μαριονέτες που παριστάνουν τη Σύγκλητο σήμερα εφαρμόζοντας πειθήνια τις εντολές της φερόμενης ως «κυβέρνησης Μητσοτάκη»;Η αλήθεια εντούτοις είναι ότι η κατάσταση που βιώνουμε σήμερα, είναι απείρως χειρότερη από το 1973. Το πρόταγμα των φοιτητών του Πολυτεχνείου για Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία, επανέρχεται δραματικά ως κύριο πρόταγμα των ημερών μας σ’ ένα λαό που μεγάλο τμήμα του τρέφεται από τα συσσίτια και φυτοζωεί με ψίχουλα τύπου «ΚΕΑ», σ’ ένα λαό που η Παιδεία του εξαθλιώνεται λόγω περικοπών των απαραίτητων κονδυλίων και οι νέοι εξωθούνται στη μαζική μετανάστευση, σ’ ένα λαό που η «ελευθερία» του εξαντλείται στην επιλογή ή να πληρώνει τις τράπεζες αφήνοντας τα παιδιά του νηστικά ή να χάσει τη μοναδική του κατοικία, σ’ ένα λαό που συνθλίβεται από τις μαφιόζικες μεθόδους και τους εκβιασμούς παρακρατικών οργανώσεων τύπου ΑΑΔΕ, σ’ ένα λαό που του στέρησαν την εθνική κυριαρχία του, παραδίδοντάς την αμετάκλητα και άνευ όρων σε ιδιώτες τοκογλύφους και σε ξένα κέντρα αποφάσεων.
Σε τι διαφέρει το σύνθημα των τότε φοιτητών του Πολυτεχνείου «Έξω οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ», από τη σημερινή, απείρως χειρότερη πραγματικότητα; Όταν οι εγχώριες δωσιλογικές κυβερνήσεις έχουν δώσει το ελεύθερο στο ΝΑΤΟ να αλωνίζει πλέον ελεύθερα σε όλο το Αιγαίο μετατρέποντάς το σε νατοϊκή θάλασσα, πράγμα που η ίδια η χούντα δεν το αποτόλμησε ποτέ; Όταν οι αμερικάνικες βάσεις έχουν πολλαπλασιαστεί από εκείνες της χούντας, μετατρέποντας τη χώρα μας σε ορμητήριο πολεμικών επεμβάσεων αλλά και σε αποδέκτη χτυπημάτων; Όταν ο υπουργός Εθνικής Άμυνας, λέγοντας δημοσίως σε Αμερικανό στρατηγό ότι «οι άνδρες μας μάτωσαν δίπλα σε Αμερικανούς στρατιώτες στους πολέμους στους οποίους συμμετείχαμε, και αυτό θα γίνει επίσης και στο μέλλον», προϊδεάζει τον ελληνικό λαό ότι θα στείλει τα παιδιά του να σκοτωθούν σε όποια πεδία μαχών και ενάντια σε όποιο λαό αποφασίσουν οι ΗΠΑ για τα συμφέροντά τους; Πράγμα που ούτε η χούντα αποτόλμησε να διανοηθεί ποτέ!
Υπάρχουν όντως διαφορές προς το χειρότερο από το 1973, γιατί ακόμη και η χούντα, παρόλη την ωμή βία στο Πολυτεχνείο, δεν τόλμησε να αναφερθεί στη λεκτική κατάργηση του άτυπα θεσμοθετημένου μέχρι τότε πανεπιστημιακού ασύλου. Πράγμα που δεν είχε κανέναν ενδοιασμό να το κάνει η κοινοβουλευτική χούντα Μητσοτάκη, που καλλιεργώντας ψευδώς και μεθοδευμένα την ταύτιση του πανεπιστημιακού ασύλου με την ασυδοσία στους πανεπιστημιακούς χώρους, άφησε ανοχύρωτη την ακαδημαϊκή ελευθερία στην έρευνα και τη διδασκαλία, ανοίγοντας το δρόμο για τη φίμωση και την ποινικοποίηση της ελεύθερης έκφρασης και διακίνησης ιδεών μέσα στους πανεπιστημιακούς χώρους. Αφήνοντας έτσι ελεύθερο το έδαφος για την άλωση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης από τις δυνάμεις της «αγοράς», για τις οποίες και μόνον η έκφραση «πανεπιστημιακό άσυλο» αποτελούσε και αποτελεί τροχοπέδη και απειλή για την προώθηση των συμφερόντων τους!
Υπάρχουν όντως διαφορές από το 1973, γιατί οι τότε πολιτικές δυνάμεις, ακολούθησαν τον ενθουσιασμό και το πάθος του φοιτητόκοσμου που ανέμιζε το σύμβολο της ενότητας του ελληνικού λαού, την ελληνική σημαία μπροστά από τις ερπύστριες των τανκς. Την ίδια αυτή σημαία, το ίδιο αυτό σύμβολο που νοιώθει ο λαός να τον ενώνει στις κρίσιμες στιγμές και που την έβαψαν τα παιδιά εκείνα με το αίμα τους, σημερινά κόμματα, κομματίδια και γκρουπούσκουλα που αυθαίρετα οικειοποιούνται τον αγώνα του Πολυτεχνείου, την απαξιώνουν και την αμαυρώνουν ως σύμβολο «εθνικιστικό», μετατρέποντας σε έγκλημα καθοσιώσεως την εμφάνισή της στις πορείες της 17 Νοέμβρη! Με συνέπεια να αμαυρώνουν τον ίδιο τον αγώνα του Πολυτεχνείου, αποξενώνοντας και απομακρύνοντας τη μεγάλη μάζα του λαού που κάποτε πλημμύριζε κατά εκατοντάδες χιλιάδες τις πορείες προς τιμή εκείνων των νέων, τραγουδώντας μαζικά το «Πάλης ξεκίνημα νέοι αγώνες, οδηγοί της ελπίδας οι πρώτοι νεκροί», έχοντας επίγνωση ότι η πορεία του Πολυτεχνείου είναι υπόσχεση αγώνα. Τα κόμματα και τα κομματίδια αυτά, συνεπικουρούμενης της ανοχής που έδειξαν όλα αυτά τα χρόνια στο κακοστημένο θέατρο των «καθιερωμένων συγκρούσεων» κράτους και παρακράτους τη μέρα αυτή, πέτυχαν με το παραπάνω το στόχο που ευχότανε ανέκαθεν η καθεστηκυία τάξη: την αποξένωση του Πολυτεχνείου από την κοινωνική συνείδηση και την ταύτισή του με κυνηγητά μπαχαλάκηδων και ασφαλιτών, κάψιμο αυτοκινήτων και καταστροφές περιουσιών. Αυτό είναι το πραγματικό έγκλημα καθοσιώσεως, για το οποίο, αν υπάρχει πολιτική εντιμότητα, θα πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους.
Ο αγώνας του Πολυτεχνείου έγινε από τα παιδιά του λαού με τη συνεπικουρία ολόκληρου του λαού εκείνες τις μέρες, ανεξαρτήτως κομματικών ή άλλων καταβολών, με τη συμμετοχή εργατόκοσμου και μεσαίων στρωμάτων που έτρεξαν να συνδράμουν και πολλοί από αυτούς έχασαν τη ζωή τους στους γύρω δρόμους από τα πυρά των ελεύθερων σκοπευτών. Ο αγώνας αυτός έτσι θα έπρεπε να τιμάται, μαζικά και ελεύθερα για τον κάθε πολίτη, χωρίς τα κομματικά μπλοκ να τον οικειοποιούνται. Με το σύμβολο της ενότητας του λαού, την ελληνική σημαία που δέσποζε στα χέρια εκείνων των παιδιών, να δηλώνει με την παρουσία της τη λαϊκή ομοψυχία απέναντι σε κάθε δυνάστη. Για να θυμίζει ότι οι γνήσιοι λαϊκοί αγώνες ξεπηδούν από μέσα από τον ίδιο τον λαό και όχι από τους «αντ’ αυτού», έχουν πάντα προτάγματα παλλαϊκά, απευθύνονται στο σύνολό του και επιζητούν την καθολική αποδοχή και συμμετοχή του.
Το Πολυτεχνείο ζει και θα συνεχίσει να ζει όσο τα προτάγματά του συνεχίζουν να ζητούν δικαίωση.
ΨΩΜΙ – ΠΑΙΔΕΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ! ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ – ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ – ΛΑΪΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ – ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ!
Η Πολιτική Γραμματεία του ΕΠΑΜ
