Δ. Καζάκης: Και τώρα τι κάνουμε; Εμπρός για δημοκρατική αναγέννηση της Ελλάδας

 

Του Δ. Καζάκη

 

Τα μάθατε; Η Βουλή καταργήθηκε στην πράξη και οι τροϊκανοί θα διοικούν πραξικοπηματικά την Ελλάδα με επιτρόπους! Ναι, είναι αλήθεια. Μας το διαβεβαιώνει η ηγεσία της ΓΣΕΕ η οποία τάσσεται με ανακοίνωσή της (20/11) κατά των πράξεων νομοθετικού περιεχομένου και των εγκυκλίων για τα εργασιακά. Με τον τρόπο αυτό ακυρώνεται η λειτουργία της Βουλής και νομοθετούνται  εκ νέου ακόμα πιο δυσμενείς προβλέψεις από αυτές του μεσοπρόθεσμου, βεβαιώνει ο κ. Παναγόπουλος της ΓΣΕΕ.

Ενώ ο κ. Τσίπρας μας διαβεβαίωσε (19/11): «Πλέον οι τροϊκανοί επίτροποι με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, σαν αυτές που αποφασίστηκαν χθες, θα κυβερνούν ερήμην των συσχετισμών και των διαδικασιών στο ελληνικό κοινοβουλίου». Μέχρι τo alter ego του κ. Τσίπρα, ο κ. Π. Λαφαζάνης δήλωσε: «Οι πράξεις νομοθετικού περιεχομένου σημαίνουν πραξικόπημα.» Ξέρετε ποιος είναι αυτός; Εκείνος που δήλωνε ότι η μάχη να μην περάσει το πολυνομοσχέδιο είναι η «μητέρα όλων των μαχών»!

Τι μου λες βρε παιδί μου! Γίνονται τέτοια πράγματα στην Ελλάδα; Ε, για να τα ανακάλυψε ο Παναγόπουλος, ο Τσίπρας, ακόμη κι ο κ. Λαφαζάνης, μάλλον έτσι θα είναι. Εμείς απλά τους ευχόμαστε, καλή προσγείωση! Καλή προσγείωση στον πλανήτη Γη και κυρίως καλώς ήλθατε στην χώρα που λέγεται Ελλάδα! Προφανώς πρόκειται για άρτι αφιχθέντες διότι δεν εξηγείται διαφορετικά η τόσο ευκρινής «διορατικότητά» τους. Πάλι καλά γιατί μόλις που πρόλαβαν την Ελλάδα αρτιμελή, πριν τα όρνια της ευρωζώνης και των δανειστών την ξεσκίσουν και την ακρωτηριάσουν οριστικά. Κάτι που αναμένεται να συμβεί εντός του 2013. Εκτός κι αν ο ελληνικός λαός τους προλάβει. 

Κάλλιο αργά παρά ποτέ, θα έλεγε ο λαός μας. Αυτό όμως που δεν μας λέει κανένας από αυτούς είναι το τι προτίθενται να κάνουν. Δεν μπορούν είναι πολύ απασχολημένοι. Οι μεν του ΣΥΡΙΖΑ είναι απασχολημένοι να ιδρύουν νέο κόμμα κατά το γνωστό άλλαξε ο Μανωλιός και έβαλε τα ρούχα του αλλιώς. Και πώς να μην τα αλλάζει, εδώ κοτζάμ αμερικανικός παράγοντας τον προορίζει για βλαχοδήμαρχο της αποικίας του, ελληνιστί πρωθυπουργός της Ελλάδας, με τα ίδια ρούχα θα ανταποκριθεί στο καθήκον της «κυβέρνησης της αριστεράς» με φόντο την αστερόεσσα.

Ο κ. Παναγόπουλος από την άλλη μαζί με το συνάφι του γνωρίζει πολύ καλά ότι λίγα είναι τα ψωμιά του κι έτσι φροντίζει να φτιάξει γερό κομπόδεμα το ταχύτερο δυνατό υπογράφοντας επιδοτούμενες συμβάσεις που μετατρέπουν τους εργαζόμενους σε «ωφελόμενους». Για το συνδικάτο, ρε γαμώτο!

Για το ΚΚΕ δεν λέμε τίποτε. Ο λαός, όπως όλοι οι καλοί πιστοί του εξ Υψίστου δόγματος, οφείλει να περιμένει το συνέδριό του την άνοιξη του 2013 και ύστερα βλέπουμε. Ενώ ο κ. Καμμένος διαγκωνίζεται με τον κ. Τσίπρα για την εύνοια της υπεραντλαντικής συμμάχου. Οι τεμενάδες στο δολάριο έχουν ξεπεράσει προ πολλού το όριο του γελοίου.

 Τι θα κάνουν όλοι αυτοί ενάντια στα πραξικοπήματα, στην κατάργηση της Βουλής και ενάντια στους τροϊκανούς επιτρόπους που αναλαμβάνουν την διαχείριση της χώρας; Αυτό που προς το παρών κάνουν είναι να παραμένουν σ’ αυτό το νόθο κοινοβούλιο και να λειτουργούν ως δικλείδα νομιμοποίησης ενός αντιλαϊκού, βαθύτατα αντιδημοκρατικού και εντελώς ξεπεσμένου στη συνείδηση του λαού θεσμού που σήμερα λειτουργεί μόνο για να νομοθετεί υπέρ της αποικιακής κατοχής.

Γιατί λοιπόν δεν παραιτούνται από αυτό το άθλιο και νόθο κοινοβούλιο; Γιατί δεν αποσύρονται από αυτό ώστε να στερήσουν κάθε νομιμοποίηση από τους δωσίλογους; Όχι για να πάμε σε νέες εκλογές. Η συντριπτική πλειοψηφία του λαού έχει αντιληφθεί ότι ακόμη και οι εκλογές υπό τις παρούσες συνθήκες δεν πρόκειται να προσφέρουν απολύτως τίποτε. Υπό το παρόντα απολυταρχικό και διεφθαρμένο κοινοβουλευτισμό δεν υπάρχουν εναλλακτικές. Γιατί οι κύριοι και οι κυρίες της λεγόμενης αντιμνημονιακής αντιπολίτευσης αρνούνται να αντιληφθούν αυτό που και ο τελευταίος έλληνας πολίτης αντιλαμβάνεται;

Το Σύνταγμα του 1975 δεν θεμελίωσε την δημοκρατία σ’ αυτή την χώρα, αλλά την κυβερνητική απολυταρχία με κοινοβουλευτικό μανδύα. Ο πολιτικός εμπνευστής του, Κ. Καραμανλής, κατασκεύασε ένα Σύνταγμα που αναγνώριζε την λαϊκή κυριαρχία μόνο στα λόγια και απέτρεπε με κάθε τρόπο την έκφραση και την άσκησή της στην πράξη. Κι αυτό καθόλου τυχαία. Ο ίδιος ο Καραμανλής δεν υπήρξε ποτέ δημοκράτης, ούτε καν με την τρέχουσα έννοια του όρου, δηλαδή με την έννοια της αντιπροσωπευτικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Μάλιστα για να επιβάλλει το δικό του Σύνταγμα ερήμην του λαού, αναγόρευσε αυθαίρετα την βουλή του 1975, που έτυχε το κόμμα του να έχει απόλυτη πλειοψηφία, σε «αναθεωρητική» και έπειτα προχώρησε στην σύνταξη και ψήφιση νέου συντάγματος. Η παραβίαση κάθε έννοιας δημοκρατικής νομιμότητας στην ψήφιση του συγκεκριμένου συντάγματος εξανάγκασε σύσσωμη τότε την αντιπολίτευση (Ένωση Κέντρου, ΠΑΣΟΚ, Ενωμένη Αριστερά) να αποχωρήσει από την διαδικασία ψήφισης καταγγέλλοντας το Σύνταγμα και τις διαδικασίες ψήφισής του.

Ο Κ. Καραμανλής απαντώντας στις αιτιάσεις της τότε αντιπολίτευσης, που χαρακτήριζε το σύνταγμα ανελεύθερο και αντιδημοκρατικό, έλεγε τα εξής: «Ισχυρίζεται και πάλιν η αντιπολίτευσις ότι το προτεινόμενον Σύνταγμα είναι ανελεύθερον και αντιδημοκρατικόν… Όπως γνωρίζετε, υπάρχουν τρία συστήματα δημοκρατικής διακυβερνήσεως: πρώτον, το Προεδρικόν, δεύτερον, το της Συνελεύσεως και τρίτον, το Κοινοβουλευτικόν… Το κυβερνητικόν σχέδιον υιοθετεί το Κοινοβουλευτικόν σύστημα, προσηρμοσμένον όμως εις τας ελληνικάς συνθήκας… Η αντιπολίτευσις θέλει την εκτελεστικήν εξουσίαν υποταγμένην εις την νομοθετικήν. Ημείς την θέλομεν λογικώς ενισχυμένην και σχετικώς ανεξάρτητον, δια να δύναται η Κυβέρνησις να εκπληροί την αποστολήν της – δια να δύναται η εκτελεστική εξουσία να αντιμετωπίζη με τραχύν και αποφασιστικόν ρυθμόν τα πολύπλοκα και δύσκολα προβλήματα τα οποία παρουσιάζει η τεχνοκρατική εποχή μας. Με άλλους λόγους ημείς θέλομεν μίαν δημοκρατίαν μαχόμενην και δημιουργικήν. Η αντιπολίτευσις, εξ όσων λέγει, φαίνειται ότι την θέλει παράλυτον. Ημείς θέλομεν μίαν δημοκρατίαν σύγχρονον και προοδευτικήν. Η αντιπολίτευσις την θέλει απηρχαιωμένην, θέλει δηλαδή δημοκρατίαν τύπου Ζαίμη, η οποία όμως είναι γνωστόν που μας είχεν οδηγήσει. Είναι γνωστόν ότι κατά τον βίον της δημοκρατίας εκείνης εξεδηλώθησαν ένδεκα κινήματα και τελικώς ωδηγήθημεν εις την δικτατορίαν του Μεταξά.»

Ο τρόπος που φαίνεται να αντιλαμβάνεται εδώ το δημοκρατικό πολίτευμα ο πρώην «εθνάρχης» (sic!) K. Καραμανλής είναι τυπικός για όλους τους οπαδούς της ολιγαρχίας. Ταυτίζει τη δημοκρατία με τις εκλογές και επομένως βάζει στο ίδιο τσουβάλι ανόμοια πράγματα. Το προεδρικό πολίτευμα δεν είναι δημοκρατία, αλλά μετουσίωση της μοναρχίας υπό καθεστώς εκλογών. Ο κοινοβουλευτισμός δεν ταυτίζεται με την δημοκρατία. Πρόκειται για μια επινόηση διαστροφής της δημοκρατίας, όπου η κυριαρχία αποσπάται από τον φυσικό της φορέα τον λαό και μεταφέρεται στους βουλευτές και το κοινοβούλιο. Γι’ αυτό και στον κοινοβουλευτισμό οι βουλευτές νομοθετούν στο όνομα του έθνους και όχι των εκλογέων τους, δηλαδή του λαού. Έχουν το προνόμιο αυτοί να εκφράζουν τη θέληση και το συμφέρον του έθνους και όχι η ιστορική υπόσταση του έθνους, δηλαδή απευθείας ο ίδιος ο λαός. Στην βάση αυτή νοθεύεται και διαστρέφεται η ίδια η έννοια της κυριαρχίας του λαού.  

Δημοκρατία χωρίς να υποτάσσεται η εκτελεστική εξουσία στην εθνική αντιπροσωπεία, δηλαδή στους αιρετούς εκπροσώπους του λαού δεν νοείται. Δημοκρατία χωρίς να υποτάσσονται και οι ίδιοι οι αιρετοί εκπρόσωποι, ως εντολοδόχοι του λαού, απευθείας στους εκλογείς τους, δεν νοείται. Η μετατροπή των εκπροσώπων-εντολοδόχων του λαού σε αντιπροσώπους-βουλευτές και η απόσπασή τους από τους εκλογείς τους, καθώς και η απόσπαση της κυβέρνησης (εκτελεστική εξουσία) από την εθνική αντιπροσωπεία δεν οδηγούν απλά σε μια κοινοβουλευτική διαστροφή της δημοκρατίας, αλλά σε κυβερνητική απολυταρχία με κοινοβουλευτικό μανδύα. Αυτό επέβαλε ο Κ. Καραμανλής στην χώρα με το Σύνταγμα του 1975.

Η «τεχνολογική» αναγκαιότητα μιας συγκεντρωτικής εκτελεστικής εξουσίας πάνω από την πολιτική δημοκρατία των αιρετών εκπροσώπων του λαού, που χρησιμοποιούσε τότε ο Κ. Καραμανλής, δεν είχε τίποτε το πρωτότυπο. Τα επιχειρήματά του περί περίπλοκων και δύσκολων προβλημάτων που χρήζουν ταχείας αντιμετώπισης από μια ανεξάρτητη εκτελεστική εξουσία, είναι ταυτόσημα με εκείνα των οπαδών του φασιστικού ολοκληρωτισμού της εποχής του μεσοπολέμου. 

O Κ. Θ. Φραγκόπουλος, Γεν. Επιθεωρητής Α.Σ.Ο. και Υποναύαρχος ε.ά. στα 1930, αναλύοντας τα «Περί της Σωματειακής Οικονομίας», δηλαδή της «νέας συνταγματικής μορφής του φασισμού», όπως έγραφε ο ίδιος, σημείωνε τα εξής: «Μετά τον παγκόσμιον πόλεμον και την εκ τούτου τρομακτικήν καταστροφήν του πλούτου, εδημιουργήθη εις όλην την Ευρώπην και ακόμη έξω ταύτης ως γενικόν φαινόμενον (τόσον φυσικόν και αναγκαίον, όσον είναι δι’ αναρωτικής διαίτης αποκατάστασις του ανθρωπίνου οργανισμού μετά σοβαράν χειρουργικήν επέμβασιν) – η ανάγκη της δημιουργίας συγκεντρωτικής δυνάμεως με κυβερνητικάς μεθόδους αποτελεσματικωτέρας και δραστηριωτέρας των συνήθων και μεγίστης αποδόσεως.» Η ίδια ακριβώς λογική που γέννησε την «συνταγματική μορφή» του φασισμού, διαπερνούσε και την λογική της συνταγματικής μορφής του κοινοβουλευτισμού που εισήγαγε και ψήφισε ο Καραμανλής.

Όσο για την άθλια δικαιολογία που χρησιμοποιούσε ο Καραμανλής ότι η δημοκρατία όπου κυριαρχεί η εθνική αντιπροσωπεία πάνω στην εκτελεστική εξουσία, δηλαδή την κυβέρνηση, γεννά τις εκτροπές και τα πραξικοπήματα δεν έχει καμιά σχέση με την ιστορική αλήθεια. Να πώς περιγράφει τα ιστορικά γεγονότα που παραποιεί ασύστολα ο μέγας «εθνάρχης» Καραμανλής, η ίδια η Βουλή στο επίσημο ιστορικό χρονικό της: «Ο εθνικός διχασμός, ωστόσο, κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, ως αποτέλεσμα των συνεχών συγκρούσεων της πολιτικής ηγεσίας με το παλάτι, η μικρασιατική καταστροφή και η μεταβολή των γεωπολιτικών συνθηκών στη νοτιοανατολική Ευρώπη καθώς επίσης και η έλευση των προσφυγικών πληθυσμών στον ελλαδικό χώρο, οδήγησαν στην επανάσταση του Σεπτεμβρίου 1922 και, τελικώς, στην εγκαθίδρυση αβασίλευτου δημοκρατικού πολιτεύματος. Με την αποφασιστική συμβολή του Αλεξάνδρου Παπαναστασίου, η «Δ΄ εν Αθήναις Συντακτική Συνέλευσις» κατήργησε, στη συνεδρίαση της 25ης Μαρτίου 1924, τον βασιλικό θεσμό και ανακήρυξε την αβασίλευτη δημοκρατία. Μετά την ψήφιση του Συντάγματος του 1925, που αποδείχθηκε θνησιγενές, έργο της επιτροπής του Αλ. Παπαναστασίου, και τις δικτατορίες Πάγκαλου και Κονδύλη, το 1925 και 1926, αντιστοίχως, η αβασίλευτη δημοκρατία καθιερώθηκε τελικώς με το Σύνταγμα του 1927… Το Σύνταγμα αυτό, που έμελλε να ισχύσει για οκτώ μόνο χρόνια και ήταν συντηρητικότερο του σχεδίου της επιτροπής Παπαναστασίου, χαρακτηρίσθηκε στο πεδίο της οργάνωσης των εξουσιών από την τάση για υπέρμετρη ενίσχυση της εκτελεστικής εξουσίας. Ο επιβεβλημένος, ωστόσο, από τις αντίξοες κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες κρατικός παρεμβατισμός δεν εξασφαλίσθηκε, με μοιραίο επακόλουθο τη συχνή παραβίασή του. Υπό τις συνθήκες αυτές, η αβασίλευτη Δημοκρατία, χωρίς συγκεκριμένο και ουσιαστικό κοινωνικό περιεχόμενο, δεν κατόρθωσε να καταστεί το σημείο αναφοράς ενός νέου εθνικού οράματος, που οι δημοκρατικοί πολιτικοί άνδρες της εποχής αναζητούσαν με συνέπεια να μην προωθηθούν αποτελεσματικώς οι απαραίτητες κοινωνικές μεταρρυθμίσεις. Η δε σύντομη κυβερνητική σταθερότητα που ακολούθησε με την κυβέρνηση Ελευθερίου Βενιζέλου (1928-1932), δεν δημιούργησε, εξαιτίας της χρονικής της βραχύτητας, ισχυρό υπόβαθρο κοινοβουλευτικής λειτουργίας.»

Με άλλα λόγια, τα στρατιωτικά κινήματα και τα πραξικοπήματα με τελικό αποτέλεσμα την επιβολή της φασιστικής δικτατορίας του Μεταξά δεν οφείλονται στην δημοκρατία «που θέλει την εκτελεστικήν εξουσίαν υποταγμένην εις την νομοθετικήν», αλλά στο τύποις «δημοκρατικό πολίτευμα» που υποστήριζε ο ίδιος ο Καραμανλής και θεσμοθέτησε με το Σύνταγμα του 1975 και ήθελε την κυβερνητική εξουσία να υπερτερεί έναντι της νομοθετικής, δηλαδή του κοινοβουλίου. Τόσο το Σύνταγμα του 1927, όσο και πολύ περισσότερο το Σύνταγμα του 1975 είναι τα δικά μας Συντάγματα της Βαϊμάρης που θεσμικά κρύβουν μέσα τους την δυνατότητα επιβολής του φασιστικού ολοκληρωτισμού, είτε με την μορφή του μεσοπολέμου, είτε με την μορφή που τον βιώνουμε σήμερα υπό το καθεστώς της τρόικας και του ευρώ.

Το μονοκομματικό Σύνταγμα του 1975 είχε εξαρχής θεμελιώδες πρόβλημα νομιμοποίησης από την σκοπιά της λαϊκής κυριαρχίας, μιας και εκλογικό σώμα ποτέ δεν κλήθηκε να ψηφίσει «αναθεωρητική» Βουλή, ούτε ποτέ ρωτήθηκε για το συγκεκριμένο Σύνταγμα. Η αποχώρηση σύσσωμης της αντιπολίτευσης άφησε σε εκκρεμότητα το Σύνταγμα με το ΠΑΣΟΚ να ζητά αρχικά νέο Σύνταγμα με διαδικασίες λαϊκής κυριαρχίας, ενώ το ΚΚΕ ριζική αναθεώρηση. Το ζήτημα του Συντάγματος παρέμεινε ανοιχτό μέχρις ότου το ΠΑΣΟΚ αναδείχθηκε σε κυβέρνηση το 1981 και φυσικά «ξέχασε» το Σύνταγμα, όπως και τόσα άλλα που είχε υποσχεθεί στον ελληνικό λαό.

Προκειμένου ο Ανδρέας Παπανδρέου να χρησιμοποιήσει τον απολυταρχικό τρόπο άσκησης της διακυβέρνησης χωρίς ερωτηματικά νομιμότητας, προχώρησε στην πρώτη αναθεώρηση του Συντάγματος που ο ίδιος είχε καταγγείλει ως ανελεύθερο, αντιδημοκρατικό και χουντικής έμπνευσης. 

Τον Μάρτιο του 1986 ένδεκα άρθρα αναθεωρήθηκαν και ψηφίσθηκε η μεταφορά του κειμένου του Συντάγματος στη δημοτική γλώσσα. Με την αναθεώρηση αυτή οι αρμοδιότητες του Προέδρου της Δημοκρατίας περιορίσθηκαν σε σημαντικό βαθμό ενισχύοντας ακόμη περισσότερο τον ρόλο του Πρωθυπουργού που απέκτησε πια διαστάσεις απόλυτου άρχοντα στην διακυβέρνησης της χώρας. Το κοινοβούλιο παρέμεινε απλά το φύλλο συκής ενός ακόμη πιο πρωθυπουργικού συστήματος κυβερνητικής απολυταρχίας. Ταυτόχρονα, η αναθεώρηση αυτή νομιμοποίησε στην πράξη και το ίδιο το Σύνταγμα που από την εποχή της ψήφισής του είχε παραμείνει σε εκκρεμότητα.

Σήμερα, μετά από τόσα μνημόνια και εφαρμοστέους νόμους, η συνταγματική τάξη στην χώρα έχει αλλάξει ριζικά. Κανένα από τα δικαιώματα του έλληνα πολίτη, του ανθρώπου και του λαού αυτής της χώρας δεν έχει μείνει αλώβητο. Οι «διεθνείς δεσμεύσεις» της χώρας έχουν αναδειχθεί σε απόλυτο ρυθμιστή της εσωτερικής έννομης τάξης. Κανένα ανθρώπινο, κοινωνικό, ή πολιτικό δικαίωμα του ελληνικού λαού δεν υπερτερεί έναντι των «διεθνών δεσμεύσεων». Το ίδιο το εθνικό συμφέρον έχει ταυτιστεί, μάλιστα με αποφάσεις και πράξεις της ηγεσίας της δικαιοσύνης, με τις «διεθνείς δεσμεύσεις» σε βαθμό πρωτόγνωρο ακόμη και σε σύγκριση με την παλιά ναζιστική κατοχή. Στο όνομα των «εκτάκτων συνθηκών» η ανώτατη δικαιοσύνη συνομολόγησε μαζί με την εκτελεστική εξουσία, αλλά και το κοινοβούλιο την ολοκληρωτική παράδοση της χώρας και του λαού της σε αλλότριες δυνάμεις με σκοπό να προστατευτούν ξένα συμφέροντα.

Φτάσαμε στο σημείο ο φερόμενος πρωθυπουργός της Ελλάδας κ. Σαμαράς να ανακοινώνει στην Μάλτα πρόσφατα ότι οδεύουμε για μια Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία Εθνικών Κρατών, που επίσημα προϋποθέτει την κατάλυση του συντεταγμένου ελληνικού κράτους και την αντικατάστασή του με ένα άλλο υπερεθνικό κρατικό μόρφωμα «ομοσπονδιακού» τύπου και κανένας δεν νοιάζεται. Να που φτάσαμε. Παλιά χρειαζόταν πόλεμος για να καθυποτάξεις έναν λαό και να του επιβάλεις την κρατική σου εξουσία. Σήμερα απλά αλώνεις εκ των έσω το πολιτειακό του σύστημα, επιβάλεις τις δικές σου «διεθνείς δεσμεύσεις» στο εσωτερικό δίκαιο της χώρας και πριν το καταλάβει ο λαός έχει γίνει δούλος, ραγιάς στον ίδιο τον τόπο του. 

Η εξέλιξη είναι προφανής. Παλιά επέβαλες με τα όπλα την κυριαρχία σου σ’ έναν λαό. Πράγμα που ενείχε πάντα την ισχυρή πιθανότητα ενός παλλαϊκού κινήματος εθνικής αντίστασης. Σήμερα χρησιμοποιείς την δική του πολιτειακή οργάνωση, το δικό του εσωτερικό δίκαιο έτσι ώστε να φανεί στον λαό ότι σύννομα περνά ο έλεγχος της χώρας σε εσένα. Έτσι εξασθενίζεις σημαντικά την πιθανότητα να αντιμετωπίσεις ένα ισχυρό παλλαϊκό κίνημα. Η επιχείρηση αυτή για την Ελλάδα είναι πολύ πιο εύκολη διότι πρόκειται για μια χώρα όπου η συνταγματική τάξη εξυπαρχής ήταν διάτρητη, ενώ εξουσιάζεται σ’ όλη την προηγούμενη περίοδο από ένα καθεστώς κυβερνητικής απολυταρχίας και προτεκτοράτου. Με τον δωσιλογισμό, την εθελοδουλία και την πιο απόλυτη διαφθορά σ’ όλα τα επίπεδα να διαθέτει βαθιές ρίζες στο εγχώριο πολιτικό και πολιτειακό σύστημα παρέχοντας τα καλύτερα ερείσματα γι’ αυτό που βιώνουμε σήμερα.

  

Να λοιπόν που φτάσαμε. Ο κοινοβουλευτισμός και η διάκριση των εξουσιών, όπως οικοδομήθηκε μεταπολιτευτικά, αποτελεί το κουκούλι που μέσα του επωάζεται η ολοκληρωτική κατάλυση της ελληνικής πολιτείας, της εθνικής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας, αλλά και ο ακρωτηριασμός της εθνικής επικράτειας υπέρ των διεθνών επενδυτών, αγορών και δανειστών. Δεν αργεί η ώρα της εκκόλαψης. Η ελληνική πολιτεία εν γένει έχει υποστεί μια ριζική εσωτερική μεταλλαγή υπό καθεστώς «διεθνών δεσμεύσεων». Το εσωτερικό της δίκαιο έχει πλέον προετοιμάσει το πέρασμα του ελέγχου της χώρας σε υπερκρατικά και υπερεθνικά κέντρα εξουσίας. Ενώ το κρατικό μόρφωμα που αποκαλούσαμε Ελλάδα πολύ σύντομα θα έχει αφομοιωθεί εδαφικά, εθνικά και πολιτειακά από μια ευρύτερη «ευρωπαϊκή ομοσπονδία», η οποία θα σμιλευθεί ανάλογα με τα αντιτιθέμενα συμφέροντα Ουάσινγκτον-Βερολίνου. Ο ελληνικός λαός θα χάσει μια για πάντα την πατρίδα του.

Όταν λοιπόν οι συντεταγμένες εξουσίες της χώρας σου έχουν αλωθεί, ή έχουν παραδοθεί στον εχθρό, δηλαδή στις δυνάμεις εκείνες που προετοιμάζουν την κατάλυση της ελληνικής πολιτείας, όπως την γνωρίζαμε τα τελευταία 182 χρόνια τυπικά ελεύθερης ζωής, προκειμένου αυτός ο τόπος να αφομοιωθεί από ένα άλλο κρατικό μόρφωμα, από κάποιο είδος «ευρωπαϊκής ομοσπονδίας», τότε τι κάνεις; Όταν ο εχθρός για να επιβάλλει τον δικό του απόλυτο έλεγχο στην χώρα σου εισάγει με την βοήθεια του δικού σου πολιτειακού συστήματος τα συμφέροντά του ως υπερισχύουσες «διεθνείς δεσμεύσεις» στο εσωτερικό σου δίκαιο, τότε τι κάνεις;

Αν μείνεις πιστός στο δοσμένο κοινοβουλευτικό και πολιτειακό πλαίσιο, τι θα γίνει; Θα περιμένεις μάταια να νομολογήσουν υπέρ της εθνικής αξιοπρέπειας και των δικαιωμάτων του λαού εκείνοι οι θεσμοί που έχουν ήδη αλωθεί, ή έχουν παραδοθεί στον εχθρό. Είναι σαν να επέλεγε το κίνημα εθνικής αντίστασης να διεκδικήσει την κυβερνητική εξουσία υπό ναζιστική κατοχή με την ελπίδα ότι τα ανώτερα δικαστήρια της χώρας – τα οποία όπως και σήμερα νομολογούσαν αβέρτα-κουβέρτα υπέρ των καταχτητών – και η νέα βουλή θα κρίνουν το καθεστώς λεηλασίας της χώρας υπέρ του κατακτητή ως παράνομο και αντισυνταγματικό! Μόλις θα το έβλεπε αυτό ο κατακτητής είναι σίγουρο ότι θα τρόμαζε, θα τα έκανε κοινώς επάνω του και θα αποχωρούσε κακήν-κακώς. 

Αν δεν το έκανε, τότε θα τον κατατρόπωνε η νέα κυβέρνηση με διαπραγματεύσεις ενόσω αυτός θα διατηρούσε το καθεστώς κατοχής. Όσο σοβαρή είναι αυτή εκδοχή για την απαλλαγή από την παλιά κατοχή, άλλο τόσο σοβαρή είναι και η εκδοχή που θέλει μέσα από τις υπάρχουσες κοινοβουλευτικές διαδικασίες να απαλλάσσεται η χώρα από τις δεσμεύσεις της νέας κατοχής που της έχει επιβληθεί. Και μάλιστα μέσα από σκληρές διαπραγματεύσεις, οι οποίες δεν θα αμφισβητήσουν ούτε καν για το θεαθήναι τις διαδικασίες αφομοίωσης του ελληνικού κράτους στην «ευρωπαϊκή ομοσπονδία» μέσω της οποίας οι ισχυροί θέλουν να ασκήσουν ακόμη και εδαφική κατοχή στην χώρα.

Όμως, ακόμη κι αν οι κοινοβουλευτικές ισορροπίες αλλάξουν και νέες πολιτικές δυνάμεις αναδειχθούν στην κυβέρνηση που έχουν την ειλικρινή πρόθεση να αντιμετωπίσουν το καθεστώς υποταγής στην τρόικα, πώς θα απαλλαγεί η χώρα και ο λαός της από τις «διεθνείς δεσμεύσεις» που αυτό το σύστημα διακυβέρνησης έχει αποδεχθεί; Το μόνο που σου παρέχει το υπάρχων συνταγματικό πλαίσιο είναι μια γκάμα ερμηνειών του νόμου που θα κληθούν να ερμηνεύσουν θεσμοί και πολιτειακά όργανα ήδη αλωμένα. Που θα στηριχθείς για να ισχυριστείς ότι οι «διεθνείς δεσμεύσεις» που έχουν ήδη καταστεί εσωτερικό δίκαιο και εφαρμόζονται, είναι παράνομες και δεν πρέπει να εφαρμοστούν; Το αν παράνομα, ή νόμιμα έχουν κυρωθεί διεθνείς συμβάσεις και υποχρεώσεις της χώρας, δεν ενδιαφέρει το διεθνές δίκαιο, ούτε την λεγόμενη διεθνή κοινότητα. Ούτε αναιρούν τις διεθνείς δεσμεύσεις που έχει αναλάβει η εξουσία της χώρας και τις έχει περάσει στο εσωτερικό δίκαιό της.

Με άλλα λόγια, η εμμονή στον κοινοβουλευτικό δρόμο σήμερα και η άσκηση πολιτικής με ορίζοντα τις εκλογές όποτε κι αν γίνουν, καταδικάζουν τον λαό και την χώρα όχι μόνο στη συνεχιζόμενη σφαγή, αλλά και στην θεμελίωση διεθνούς δικαιώματος επέμβασης στο εσωτερικό της χώρας αν τυχόν αρνηθεί να εκπληρώσει τις δεσμεύσεις της. Η παραμονή στο σημερινό πολιτειακό πλαίσιο δίνει το δικαίωμα στις ξένες δυνάμεις, στα κράτη δανειστές της χώρας και στην ευρωζώνη να παρεμβαίνει ανοιχτά στα εσωτερικά μας και να ασκεί πιέσεις με κάθε τρόπο και μέσο. Και μάλιστα να εμφανίζονται όλοι τους ως οι αδικημένοι της υπόθεσης γιατί η Ελλάδα δεν τηρεί τις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει. Όσα μνημόνια κι αν βγάλουμε παράνομα, καμιά από τις διεθνείς δεσμεύσεις που έχουν περάσει στο εσωτερικό δίκαιο της χώρας δεν μπορούμε να αρνηθούμε υπό το υπάρχων συνταγματικό και πολιτειακό πλαίσιο.

Η ανάληψη διεθνών δεσμεύσεων από μια χώρα δεν έχει καμιά σχέση με τον τρόπο που αυτές στο εσωτερικό ψηφίστηκαν (παράνομα ή νόμιμα), είτε με τον τρόπο που πέρασαν στο εσωτερικό δίκαιο. Όσο διατηρείται η περίφημη «συνέχεια του κράτους», δηλαδή όσο ο λαός αναγνωρίζει το υπάρχων πολιτειακό σύστημα μέσα στα πλαίσια του οποίου έχουν αναληφθεί οι δεσμεύσεις (παράνομα ή νόμιμα είναι αδιάφορο από την σκοπιά του διεθνούς δικαίου και των αντισυμβαλλόμενων κρατών), τόσο θα δίνει το δικαίωμα να διεκδικούν την χώρα του οι διεθνείς τοκογλύφοι, τα κράτη και οι οργανισμοί που τους προστατεύουν. Όσους πολιτικούς του κι αν καθίσει στο σκαμνί για τον τρόπο εσωτερικής νομιμοποίησης των διεθνών δεσμεύσεων που ανέλαβαν στο όνομά του και ερήμην του. 

Δυστυχώς υπό το υπάρχων συνταγματικό και κοινοβουλευτικό καθεστώς της μεταπολίτευσης, οι πολιτικοί κυβερνώντες έχουν κάθε δικαίωμα να ασκούν την εξουσία όπως γουστάρουν χωρίς σοβαρές συνέπειες για τους ίδιους. Ή όπως έλεγε ο ίδιος ο «εθνάρχης» Καραμανλής όταν η αντιπολίτευση τον εγκαλούσε για αυθαιρεσίες: «Διατί ενοχλείσθε; Ο λαός μου ενεπιστεύθη την εξουσίαν. Δεν είπε πως θα την ασκήσω.»

Δημοσιεύτηκε στο Χωνί, 9/12/2012

Ανακοίνωση της Π.Γ. του Ε.ΠΑ.Μ. για τη δίκη των μελών του "ΔΕΝ Πληρώνω"

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Η τρικομματική κατοχική κυβέρνηση συνεχίζει το απάνθρωπο και γενοκτόνο έργο της.

Αφού θεσμοθέτησε μέτρα που οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια τον ελληνικό λαό στην εξαθλίωση και την εξόντωση, κινητοποιεί καθημερινά τους κατασταλτικούς και διωκτικούς μηχανισμούς της εναντίον όλων εκείνων των ομάδων ή των ατόμων, από τον ελληνικό λαό, που διεκδικούν τα συνταγματικά τους δικαιώματα και αντιστέκονται.

Με αυτήν την τακτική σαν οδηγό και υπακούοντας τυφλά και με ανείπωτη δουλικότητα στις εντολές των ξένων και ντόπιων κατοχικών δυνάμεων, κατασκεύασε κατηγορητήρια εναντίον μελών του κινήματος «ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ» και στήνει δικαστήρια με διάφορες κατηγορίες.

Ανάμεσα σ’ αυτές και την «κατηγορία» ότι οι συμπατριώτες μας αυτοί αρνήθηκαν να καταβάλουν στους μεγαλοεργολάβους του τόπου μας το χαράτσι των διοδίων. Ένα χαράτσι που διαμορφώνουν ανάλογα με τα κερδοσκοπικά τους σχέδια, για δρόμους που όχι μόνο δεν κατασκευάστηκαν ποτέ, αλλά ταυτόχρονα, ακριβώς εξ αιτίας της εγκατάλειψης, βάφονται καθημερινά με το αίμα αθώων πολιτών. Στην ουσία οι πολίτες καλούνται να πληρώσουν για έργα  που ……. θα κατασκευαστούν !!!!!

Το ΕΠΑΜ καταγγέλλει στον ελληνικό λαό την τακτική αυτή της δωσιλογικής κυβέρνησης και δηλώνει ότι θα συμπαρασταθεί με όλες του τις δυνάμεις στους διωκόμενους συμπατριώτες μας, του κινήματος «ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ». Καλεί όλους τους Έλληνες να συμπαρασταθούν στους διωκόμενους  οι οποίοι πρόκειται να δικαστούν στο Πρωτοδικείο Κιάτου, τη Δευτέρα 17 Δεκεμβρίου 2012, στις 09.00 .

Η τρικομματική κατοχική κυβέρνηση θα πρέπει να λάβει σοβαρά υπόψη της ότι ο ελληνικός λαός αποκλείεται να καθίσει άλλο με σταυρωμένα τα χέρια. Θα αντιταχθεί, με κάθε μέσο, σε κάθε προσπάθεια δίωξης και ποινικοποίησης της αντίστασής του που πηγάζει από τα άρθρα – εντολές, του ίδιου του συντάγματος.

Το ΕΠΑΜ απευθυνόμενο προς τους δικαστές που επιφορτίστηκαν με τη διεξαγωγή αυτής της δίκης, τους καλεί να εφαρμόσουν τη δικαιοσύνη όπως τόσοι και τόσοι άξιοι συνάδελφοί τους σε καιρούς δύσκολους και χαλεπούς για τον ελληνικό λαό . Να εφαρμόσουν τη δικαιοσύνη σαν γνήσιοι πατριώτες και να αναδείξουν με «αρετήν και τόλμην» το δικαίωμά τους να είναι ανεξάρτητοι από δυνάστες εντολοδόχους και να υπερασπίζονται τον μόνο εντολοδόχο –στον οποίο ορκίστηκαν πίστη: τον ελληνικό λαό !  

Αθήνα Δεκέμβρης 2012

Η Πολιτική Γραμματεία του Ε.Πα.Μ.

                                                                                                                                                                      

Η συνέντευξη του Δ. Καζάκη στο ΣΚΑΪ - 5/2/2012

 

Συνέντευξη του  Γ.Γ. του ΕΠΑΜ Δημήτρη Καζάκη στην εκπομπή "ΕΥΘΕΩΣ" (ΣΚΑ'Ι') και τον δημοσιογράφο Κώστα Μπογδάνο.

Ο Δημήτρης Καζακης στον ANT1 - 28-11-2012.

Ο Γ.Γ. του Ε.ΠΑ.Μ. Δημήτρης Καζάκης μιλάει στην πρωινή εκπομπή του Γ. Παπαδάκη για το τι κρύβει η συμφωνία του Eurogroup

Τώρα είναι πιο εύκολο να διαγράψει μονομερώς η Ελλάδα το δημόσιο χρέος της!

Του Δημήτρη Καζάκη

 

Τώρα που ο κύριος όγκος του δημόσιου χρέους της Ελλάδας είναι προς οργανισμούς και κράτη της ευρωζώνης, γίνεται μια προσπάθεια να πεισθεί ο κόσμος ότι δεν γίνεται τίποτε. Τώρα που μας τύλιξαν σε μια κόλλα χαρτί με αγγλικό δίκαιο και με τους επίσημους μηχανισμούς της ευρωζώνης να ελέγχουν τον κύριο όγκο του χρέους της Ελλάδας, λένε, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε εκτός από το να εκλιπαρούμε για την τύχη μας, ή έστω να διαπραγματευτούμε. Με προσοχή όμως για να μην τους προκαλέσουμε. Μάλιστα η προπαγάνδα φτάνει σε τέτοιο σημείο αθλιότητας ώστε να ισχυρίζονται ότι ναι μεν πριν μας δέσουν χειροπόδαρα η μονομερής διαγραφή χρέους ήταν δυνατή χωρίς σοβαρά παρατράγουδα, αλλά τώρα, δυστυχώς, δεν μπορεί να γίνει γιατί μας κρατάνε στο χέρι.

Αν τολμήσουμε και προχωρήσουμε σε μονομερή διαγραφή του χρέους θα μας λιανίσουν. Έτσι λένε δεξιοί και αριστεροί δωσίλογοι. Δεν τολμούν βέβαια να απολογηθούν για το εξής απλό: Και τι κάνατε, βρε ρεμπεσκέδες του πολιτικού καναπέ, για να διαγραφεί μονομερώς το χρέος, τότε που υποτίθεται ότι γινόταν; Ποιος ευθύνεται για το ότι καταλήξαμε εδώ; Που ήσασταν όταν φωνάζαμε για μονομερή διαγραφή; Πουθενά. Και τότε τα ίδια μας λέγατε. Τα αποτελέσματα της δικής τους πολιτικής, των δικών τους πολιτικών επιλογών που θέλουν, υποτίθεται, να διαπραγματευτούν... το χρέος εντός πλαισίων ευρώ, χρησιμοποιούν σήμερα για να φοβίσουν τον κόσμο και να τον πείσουν ότι είναι αδιανόητο να προχωρήσει η Ελλάδα σε μονομερείς ενέργειες. Ξέρετε τι θα πάθει αν το κάνει; Τα γνωστά. Θα απομονωθεί και θα ισοπεδωθεί. Δηλαδή, τα ίδια και τα ίδια. Την δική τους δολιότητα, αδυναμία και εθελοδουλία μπροστά στα μεγάλα αφεντικά της ευρωζώνης, πασχίζουν να την μετατρέψουν σε κατάσταση του λαού.

Καταρχάς η άγνοια και η ημιμάθεια σκοτώνει. Αυτά που λέγονται για επιλεκτική διαπραγμάτευση και μάλιστα εντός ευρωζώνης είναι κομπογιαννιτισμός. Και μάλιστα άκρως επικίνδυνος στις σημερινές συνθήκες. Δεν βασίζονται σε επιστημονικά δεδομένα, ούτε στην διεθνή εμπειρία. Δεν βασίζονται ούτε καν στην κοινή λογική. Είναι ωραίο να πετάμε μπαρούφες έχοντας πλήρη άγνοια για το τι σημαίνει διαχείριση και διαπραγμάτευση δημόσιου χρέους, αλλά η αλήθεια είναι άλλη. Σήμερα με το να χρωστάμε στους υπερκρατικούς μηχανισμούς και στα κράτη της ευρωζώνης, είναι χειρότερα γι' αυτούς απ' ότι για την ίδια την Ελλάδα. Αρκεί βέβαια η Ελλάδα και ο λαός της να αποφασίσει να τινάξει την μπάνκα στον αέρα. Δεν μας μένει άλλωστε τίποτε άλλο. Αυτό είναι το καινούργιο στοιχείο της σημερινής κατάστασης. Ή τινάζουμε την μπάνκα στον αέρα και μάλιστα μονομερώς, ή μένουμε και μας αλέθει η κρεατομηχανή που έχει τεθεί ήδη σε κίνηση.

Με την δημοσιονομική κατάσταση ακόμη και της Γερμανίας να ακροβατεί, μια άρνηση πληρωμών από την Ελλάδα και ταυτόχρονη αποχώρηση από την ευρωζώνη θα τινάξει τον μηχανισμό στήριξης στον αέρα. Σήμερα μπορεί οι ευρωπαϊκές τράπεζες να διασώθηκαν από τα ελληνικά ομόλογα και από το ελληνικό δημόσιο χρέος, αλλά αυτό φορτώθηκε απευθείας και διαμέσου των μηχανισμών στήριξης στους κρατικούς προϋπολογισμούς των κρατών της ευρωζώνης. Επομένως μια άρνηση πληρωμών από την Ελλάδα θα δυναμιτίσει τους κρατικούς προϋπολογισμούς και θα υπνονομεύσει αποφασιστικά την δημοσιονομική ευστάθεια της ευρωζώνης. Γι' αυτό και τα επιτελεία τους βιάζονται να ξεμπερδεύουν με την Ελλάδα. Πώς; Με την ολοκληρωτική διάλυσή της και την αφομοίωσή της στην Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία των περιφερειών ως νέο Κόσσοβο, ή μια σειρά νέα Κόσσοβο στην Θράκη, την Δυτ. Μακεδονία, στην Πελοπόννησο, στο Νότιο Αιγαίο και πάει λέγοντας.

Μπορεί να αποτραπεί μια τέτοια εξέλιξη με διαπραγματεύσεις εντός της ευρωζώνης; Η εξέλιξη αυτή έχει ήδη δρομολογηθεί και επομένως κανένα φανταστικό σενάριο διαπραγμάτευσης με τα κράτη και τα επιτελεία της ευρωζώνης δεν μπορεί να το αποτρέψει. Ίσα-ίσα θα κάνει την Ελλάδα και τον λαό της ακόμη πιο ευάλωτο, μιας και κάθε καθυστέρηση, κάθε αναβολή και κάθε μετριοπάθεια στην στάση της ελληνικής πλευράς θα κοστίζει πολύ ακριβά στον ελληνικό λαό και στην χώρα. Οι λογικές που θέλουν συμμαχίες με κράτη του Νότου και κοινά διαπραγματευτικά μέτωπα μέσα στην ευρωζώνη, αγνοούν σκόπιμα ότι μιλάμε για το μεγαλύτερο κρατικομονοπωλιακό καρτέλ στον κόσμο, όπου οι κυβερνήσεις ελέγχονται απόλυτα από τις μεγάλες δυνάμεις της αγοράς. Κάθε αυταπάτη θα στοιχίζει στον ελληνικό λαό, ιδίως από δω και μπρος, σε εκατόμβες νεκρών, ανέργων και εντελώς εξαθλιωμένων ανίκανων να αντιδράσουν. Κάθε διάθεση διαπραγμάτευσης εντός ευρωζώνης θα φέρνει πιο κοντά στην ολοκληρωτική κατάλυση του ελληνικού κράτους προς όφελος της ευρωομοσπονδίας.

Τι μπορούμε να κάνουμε;

Ειδικά στην κατάσταση που βρισκόμαστε δεν μπορούμε να παίξουμε ένα τέτοιο παιχνίδι. Αντίθετα επιβάλλεται να παίξουμε το χαρτί της επίσημης πτώχευσης ανοιχτά και άκρως απειλητικά για ολόκληρη την ευρωζώνη. Όχι γιατί αυτό θα συνετίσει την Μέρκελ και τους γραφειοκράτες των Βρυξελλών ώστε να κάνουν παραχωρήσεις, όπως παραμυθιάζονται ορισμένοι, ή όπως θέλουν να παραμυθιάζουν τον κόσμο. Τα επιτελεία της ευρωζώνης ξέρουν πολύ καλά ότι το ευρώ δεν είναι βιώσιμο κρατώντας ανέπαφα τα κράτη μέλη, ιδίως εκείνα υπό διαδικασία χρεοκοπίας. Γι' αυτό και επιδιώκουν την ευρωπαϊκή ομοσπονδία. Επιχειρούν δηλαδή να μετακυλήσουν το πρόβλημα βιωσιμότητας του ευρώ στα κράτη μέλη. Όπως άλλωστε κάνουν ήδη με την "εσωτερική υποτίμηση", η οποία συνίσταται στην εσωτερίκευση σε κάθε οικονομία της ευρωζώνης της κρίσης και της αποδυνάμωσης του κοινού νομίσματος. Κι έτσι αντί να χαθεί το ευρώ, προτιμούν να χαθούν τα κράτη, ιδίως εκείνα που έχουν κριθεί μη βιώσιμα όπως είναι η Ελλάδα. Το τι θα γίνει με τους λαούς, ποσώς τους ενδιαφέρει.

Επομένως, το χαρτί της επίσημης πτώχευσης της Ελλάδας πρέπει να χρησιμοποιηθεί για να δώσει στην χώρα και τον λαό της το πλεονέκτημα και την θέση ισχύος έναντι των δανειστών του. Τι θα συμβεί σε μια ενδεχόμενη πτώχευση; Ας δούμε την διάρθρωση του δημόσιου χρέους της Ελλάδας όπως αποτυπώθηκε στα τέλη Σεπτεμβρίου 2012. Από τα 303,5 δις ευρώ που ήταν το συνολικό δημόσιο χρέος της Ελλάδας στις 30/9/2012, τα 136,8 ήταν ομόλογα και έντοκα γραμμάτια του ελληνικού δημοσίου. Από αυτά τα 113,9, δηλαδή το 83,2%, είναι ομόλογα εκδοθέντα στην εσωτερική αγορά και βρίσκονται κατά κύριο λόγο στα χέρια της ΕΚΤ και των εγχώριων τραπεζών. Τα 4,3 δις ευρώ, δηλαδή μόλις το 3%, είναι ομόλογα εκδοθέντα στις αγορές του εξωτερικού, ενώ το 18,4, δηλαδή το 13%, είναι βραχυπρόθεσμοι τίτλοι του ελληνικού δημοσίου που κατέχουν πρωτίστως εγχώριες τράπεζες. Τα υπόλοιπα 166,7 δις ευρώ του δημόσιου χρέους είναι δάνεια. Από αυτά τα 148,8 δις ευρώ, δηλαδή το 89,3% του συνόλου, είναι τα δάνεια από τον μηχανισμό στήριξης.

Τι θα συνέβαινε λοιπόν αν η Ελλάδα προχωρούσε εδώ και τώρα σε επίσημη πτώχευση; Αυτό που θα συνέβαινε θα ήταν να μεταφερθεί το 93% του όγκου του δημόσιου χρέους της χώρας στις πλάτες του ευρωπαϊκού μηχανισμού στήριξης και της ΕΚΤ, καθώς και στις εγχώριες τράπεζες. Όπως καταλαβαίνει ακόμη κι ο πιο αδαής ο χειρισμός των εγχώριων τραπεζών είναι ο πιο απλός καθότι το κράτος μπορεί να τις πάρει στα χέρια του και να σβήσει τα ενεργητικά τους προς όφελος του δημοσίου συμφέροντος και των πολιτών του, ιδίως των ιδιωτών οφειλετών (κυρίως νοικοκυριά και επιχειρήσεις) που θα ευνοηθούν τα μέγιστα από μια τέτοια κίνηση, η οποία θα έχει σαν συνέπεια το σβήσιμο των οφειλών τους προς τις τράπεζες. Αυτό που λέγεται ότι θα χαθούν οι όποιες καταθέσεις είναι μεγάλο ψέμα, διότι αυτές τις εγγυάται – και οφείλει να τις εγγυάται – όχι η τράπεζα, αλλά το κράτος. Επομένως το κράτος θα εγγυηθεί τις καταθέσεις που δεν έχουν καταφύγει στο εξωτερικό και θα τις αποκαταστήσει γιατί τις έχουν λεηλατήσει οι τράπεζες, ενώ θα επιβάλει έλεγχο στην κίνηση καταθέσεων και κεφαλαίου προς και από το εξωτερικό.

Το υπόλοιπο δημόσιο χρέος που βρίσκεται στα χέρια του μηχανισμού στήριξης και της ΕΚΤ μπορούμε να το αρνηθούμε χωρίς καμιά ουσιαστική συνέπεια για την χώρα μας, αν ταυτόχρονα ανακοινώσουμε την αποχώρησή μας από την ευρωζώνη. Το χρέος αυτό που έχει δημιουργηθεί είναι εσωτερικό χρέος της ευρωζώνης και δεν μπορεί να το διεκδικήσει από την Ελλάδα η ΕΚΤ και ο μηχανισμός στήριξης, παρά μόνο όσο η χώρα μας παραμένει εντός ευρωζώνης. Γι’ αυτό και η εφαρμογή του αγγλικού δικαίου στις δανειακές συμβάσεις δίνει την δικαιοδοσία στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο (πρώτη σύμβαση δανειακής διευκόλυνσης) και στα δικαστήρια του Μεγάλου Δουκάτου του Λουξεμβούργου (δεύτερη δανειακή σύμβαση με EFSF). Επίσης τα δάνεια του μηχανισμού δόθηκαν προκειμένου η Ελλάδα να παραμείνει στην ευρωζώνη. Αυτό δεν διαλαλούν σε όλους τους τόνους; Αν λοιπόν η Ελλάδα φύγει από την ευρωζώνη καταγγέλλοντας τους όρους της ως επαχθείς, απεχθείς και καταχρηστικούς σε βάρος της, ιδίως μετά την τροποποίηση των συνθηκών και της προοπτικής της ευρωομοσπονδίας – που σημαίνει κατάλυση του ελληνικού κρατικού μορφώματος και την αντικατάστασή του με ένα άλλο μόρφωμα που δεν βασίζεται ούτε καν τυπικά στην λαϊκή κυριαρχία του ελληνικού λαού – τότε τι θα συμβεί; Η Ελλάδα θα τεθεί αυτοδίκαια εκτός δικαιοδοσίας της ευρωζώνης και των μηχανισμών της και άρα εκτός δικαιοδοσίας των δανειακών συμβάσεων που της επιβλήθηκαν.

Θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι από μεριάς δημόσιου διεθνούς δικαίου, η άρνηση της Ελλάδας να αναγνωρίσει το χρέος της σήμερα με ταυτόχρονη δική της αποχώρηση από την ευρωζώνη, είναι το ίδιο με το να αποχωρεί από ένα ιδιωτικό κλειστό κλαμπ. Τα χρέη της είναι προς αυτό το κλειστό κλαμπ και πολύ δύσκολα η ΕΚΤ, το EFSF, ή τα κράτη μέλη της ευρωζώνης θα βρουν δικαστήριο εκτός ευρωζώνης που να καταδικάσει την Ελλάδα. Πολύ περισσότερο αν η ίδια η Ελλάδα διεθνοποιήσει την αντιδικία της με την ευρωζώνη, αν δηλαδή μετατρέψει σε διεθνές ζήτημα το καθεστώς που επιχειρήθηκε να επιβληθεί στην χώρα και στον λαό της με αντάλλαγμα τα δάνεια του μηχανισμού στήριξης.

Όλα αυτά υποχρεωτικά πρέπει να έχουν ως αφετηρία δυο θεμελιώδεις θέσεις: (α) Την διακοπή της λεγόμενης «συνέχειας του κράτους», δηλαδή την σαφή και εμπράγματη δήλωση του ελληνικού λαού ότι ανατρέπει το προηγούμενο απόλυτα διάτρητο και διεφθαρμένο κοινοβουλευτικό καθεστώς για να προχωρήσει στην επανίδρυση του κράτους του με όρους πρωτογενούς δικαίου, το οποίο μπορεί να γίνει από την σκοπιά της δημοκρατίας μόνο με Συντακτική Εθνοσυνέλευση. (β) Την επίσημη αποκήρυξη και μη αναγνώριση του δημόσιου χρέους ως προϊόν ωμού εκβιασμού, διαφθοράς σε όλα τα επίπεδα, μυστικής διπλωματίας με σκοπό την κατάλυση του ελληνικού κράτους και την μαζική εξόντωση του ελληνικού λαού, καθώς και την επιβολή καθεστώτος  επίσημης δουλοπαροικίας του χρέους σε βάρος τυπικά ανεξάρτητου κράτους μέλους του ΟΗΕ.

Η στάση αυτή είναι περισσότερο αναγκαία σήμερα που τα 4/5 του δημόσιου χρέους της χώρας εντάσσονται στις διακρατικές σχέσεις της Ελλάδας με τις χώρες του ευρώ. Δεν παίζουν με κράτη, ειδικά όταν αυτά έχουν συγκροτήσει ήδη υπερεθνικό καρτέλ. Η μόνη απάντηση που μπορεί να σταθεί απέναντί τους είναι η καταγγελία του καρτέλ της ευρωζώνης με την αποχώρηση από αυτό και την ταυτόχρονη καταγγελία του δημόσιου χρέους ως παράνομου, όπως ήδη αναφέραμε. Κι όχι μόνο για τους λόγους που έχουμε επισημάνει (μυστικότητα, διαφθορά, απεχθής τρόπος δανεισμού), αλλά και για την επιβολή του καθεστώτος πενίας στην χώρα. Το τονίζουμε αυτό ιδιαίτερα γιατί αυτό που κάνουν τα κράτη της ευρωζώνης όλο αυτό τον καιρό ισοδυναμεί με κήρυξη πολέμου εναντίον της Ελλάδας με στόχο την μαζική εξόντωση του ελληνικού λαού και την διάλυση της χώρας. Και στο ζήτημα αυτό το μεταπολεμικό διεθνές δίκαιο είναι ιδιαίτερα αυστηρό και παρέχει πολλά όπλα στο απειλούμενο κράτος, αν θέλει βέβαια να τα χρησιμοποιήσει, εναντίον των κρατών που το επιβουλεύονται.

Για τον σκοπό αυτό τα κράτη και τα επιτελεία της ευρωζώνης έχουν καταπατήσει κάθε διεθνή σύμβαση που ορίζει τις καλές σχέσεις ανάμεσα σε κράτη και λαούς. Οι κυβερνήσεις τους έχουν διαπράξει ήδη εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας με τον τρόπο που συμπεριφέρονται στον ελληνικό λαό. Μόνο όπλο νομιμοποίησης μιας τέτοιας συμπεριφοράς που κατάφωρα παραβιάζει από την διακήρυξη των δικαιωμάτων του ΟΗΕ έως του ΟΑΣΕ, είναι η συμμετοχή της Ελλάδας σ' ένα κλαμπ με δικού του κανόνες - κατάφωρα ενάντια σε κάθε δημοκρατικό κανόνα της διεθνούς ζωής, που έχει καταχτηθεί μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο. Όσο λοιπόν η χώρα βρίσκεται εντός αυτού του ιδιωτικού κλαμπ, είναι αναγκαστικά έρμαιο των κανόνων του που υπερισχύουν έναντι των κανόνων του διεθνούς δικαίου.

Επομένως, το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνει ο ελληνικός λαός είναι να καταγγείλει την συμμετοχή του στην ευρωζώνη ως κατάφωρα ετεροβαρής και καταστροφική για τον ίδιο και την χώρα του. Έτσι θα μπορεί να απευθυνθεί στη διεθνή κοινότητα με διατυπωμένο κατηγορητήριο εναντίον των κυβερνήσεων του ευρώ που του επέβαλλαν το καθεστώς πεονίας και με την απαίτηση να τιμωρηθούν οι πρωταγωνιστές πολιτικοί και γραφειοκράτες της ευρωζώνης για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας επιδιώκοντας την μαζική εξόντωση του ελληνικού λαού και την κατάλυση του ελληνικού κράτους.

Με τον τρόπο αυτό θα ενισχυθεί η θέση της Ελλάδας στην καταγγελία της εναντίον όλου του δημόσιου χρέους. Η διεθνής πρακτική είναι πολύ πιο ελαστική απέναντι σε ιδιώτες δανειστές, που οι απαιτήσεις τους μπορεί να οδηγούν σε αδιέξοδο ένα κράτος. Όμως απέναντι σε κράτη-δανειστές είναι πολύ πιο αυστηρή. Αυτό έχει πιστοποιηθεί ακόμη κι από το Συνταγματικό Δικαστήριο της Γερμανίας με αποφάσεις του σχετικά με την Αργεντινή (2007) όπου δικαίωσε ιδιώτη δανειστή, λέγοντας ότι αν επρόκειτο για κράτος δανειστή δεν θα νομολογούσε υπέρ του και θα δικαίωνε το κράτος οφειλέτη.

Επιλεκτική διαπραγμάτευση με κράτη-δανειστές σημαίνει ότι χάνεις τα διαπραγματευτικά σου όπλα με βάση το διεθνές δίκαιο. Χάνεις την δυνατότητα να το μετατρέψεις σε διεθνή υπόθεση (να διεθνοποιήσεις την κατάσταση στην οποία σκόπιμα και δόλια σε οδηγήσανε) και το μετατρέπεις σε διμερή ή πολυμερή διακρατική σχέση, όπου πλέον η έκβαση της διαπραγμάτευσης εξαρτάται σχεδόν αποκλειστικά από τις πιέσεις και τους συσχετισμούς δυνάμεις ανάμεσα στα μέρη.

Όπως ακριβώς έγινε με το Κυπριακό. Η άρνηση διεθνοποίησης του Κυπριακού ως διεθνές πρόβλημα εισβολής και κατοχής ανεξάρτητου κράτους το οδήγησε να σέρνεται για δεκαετίες σε διαπραγματεύσεις ανάμεσα στα ενδιαφερόμενα κράτη έως ότου εκφυλιστεί και επιβληθεί η λύση του ισχυρού. Δεν μπορούμε να επαναλάβουμε την ίδια τραγική επιλογή. Ιδίως τώρα που απέναντί μας θα έχουμε το Γερμανικό κράτος και όχι απλά τις Γερμανικές τράπεζες.

Στόχος μας θα πρέπει να είναι ευθύς εξαρχής οι μονομερείς καταγγελίες της Ελλάδας να εξετάζονται στα διεθνή φόρα και οργανισμούς (ΟΗΕ, Χάγη, κοκ) όπου οι συσχετισμοί είναι πιο ευνοϊκοί και οι συμμαχίες με κράτη που έχουν υποστεί ανάλογη μεταχείριση, ή είναι σε ανάλογη θέση μπορούν να αποδώσουν περισσότερο. Επιδίωξή μας θα πρέπει από την πρώτη στιγμή να είναι η ανάδειξη του ελληνικού προβλήματος και η άρνηση του χρέους από μεριάς της χώρας μας, όχι ως ένα απλό πρόβλημα αθέτησης πληρωμών λόγων καταχρηστικών δανειακών πρακτικών, επαχθών, ή απεχθών τρόπων δανεισμού, αλλά ως ένα διεθνές πρόβλημα ανοιχτής επιβουλής εναντίον ενός ανεξάρτητου κράτους από άλλα κράτη με σκοπό την κατοχή και την διάλυσή του με πολιτικά και οικονομικά μέσα. Με αυτή την πρακτική όχι μόνο η Ελλάδα δεν πρόκειται να απομονωθεί, αλλά θα πρωταγωνιστήσει σε ένα νέο διεθνές κίνημα της Καρθαγένης σαν εκείνο των 11 κρατών-οφειλετών της Λατινικής Αμερικής εναντίον των ΗΠΑ στα 1985. Μόνο που αυτή την φορά θα είναι ένα παγκόσμιο κίνημα κρατών και λαών εναντίον του χρέους του διεθνούς τραπεζικού καρτέλ και των υπερεθνικών οργανισμών χρεοκοπίας, όπως είναι το ΔΝΤ και η ΕΕ.

Ανακοίνωση για τους Παλαιστινιους της Γάζας

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Από την επίσης κατεχόμενη Ελλάδα στέλνουμε μήνυμα αλληλεγγύης και συμπαράστασης στους αδελφούς Παλαιστίνιους στον αγώνα τους για την τελική νίκη κατά του σιωνιστή κατακτητή. 

 Η κτηνωδία  που διαπράττεται στην Παλαιστίνη από το 1948 μέχρι σήμερα έχει φυσικά τις πλάτες της "πολιτισμένης Δύσης", η οποία στηρίζει με κάθε τρόπο το σιωνιστικό καθεστώς. 

ΟΤΑΝ ΣΟΥ ΕΧΟΥΝ ΚΛΕΨΕΙ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ,  ΕΧΟΥΝ ΔΟΛΟΦΟΝΗΣΕΙ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ, ΕΧΟΥΝ ΓΚΡΕΜΙΣΕΙ ΤΟ ΣΠΙΤΙ , ΕΧΟΥΝ ΚΟΨΕΙ ΤΗΝ ΤΡΟΦΗ, ΤΟ ΚΑΘΑΡΟ ΝΕΡΟ ,ΤΟ ΡΕΥΜΑ, ΤΑ ΦΑΡΜΑΚΑ ΚΑΙ ΑΠΟ ΠΑΝΩ ΣΕ ΒΟΜΒΑΡΔΙΖΟΥΝ ΜΕ ΤΑ ΠΙΟ ΣΥΓΧΡΟΝΑ ΟΠΛΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΕ ΕΞΑΦΑΝΙΣΟΥΝ, ΤΟΤΕ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΛΛΗ ΕΠΙΛΟΓΗ ΑΠΟ ΤΗ ΝΙΚΗ.


                                  

Ελλάδα - Πορτογαλία - Βίοι Παράλληλοι

Ich bin ein Berliner για την Πορτογαλία

Η γερμανική κυβέρνηση εμπόδισε την προβολή του βίντεο ως “πολιτικά επιζήμιου”, με αποτέλεσμα να διαμαρτυρηθεί ο εμπνευστής και υπεύθυνος για το βίντεο Marcelo Rebelo de Sousa -πρόεδρος των σοσιαλδημοκρατών και τέως υπουργός στην Πορτογαλία- στην Γερμανική Πρεσβεία στη Λισαβόνα , δηλώνοντας, πως δεν πρόκειται να κάνει πίσω και πως είναι αποφασισμένος να δείξει το βίντεο στο γερμανικό λαό, στον οποίο και απευθύνεται.

Αυτό που φαίνεται καθαρά:  
Η Ελλάδα δεν είναι η μόνη χώρα που έχουν στοχοποιήσει… Τα ίδια μέτρα, τα ίδια επιχειρήματα, οι ίδιες μέθοδοι !
Πώς λοιπόν να το παρουσιάσουν στο γερμανικό λαό που τον θέλουν να τρώει κουτόχορτο και τον βομβαρδίζουν καθημερινά με ένα σωρό ψέματα δημιουργώντας τα γνωστά στερεότυπα για τους τεμπέληδες του Νότου ;

Πηγή: Σχολιαστές Χωρίς Σύνορα